بیت داراس ( روستای - )

روستائی عربی استکه نامش به معنای محل خرمن کوبی گندم می‌باشد . این روستا در 46 کیلومتری شمال شرقی شهر غزه قرار دارد و در یک دشت جلگه‌ای باز که 45 متراز سطح دریا ارتفاع دارد بنا شده است . این دشت از سوی غرب و جنوب غربی رود به بلندی رفته و تپه‌ای به ارتفاع 60 متری از سطح دریا را به وجود می‌آورد . صلیبی‌ها بر روی این تپه قلعه‌ای ساختند که از طریق آن ، راهها و کوره راههائی را که در بیت داراس به یکدیگر می‌رسیدند تحت کنترل داشتند . دره قریقع ار اراضی شرقی این روستا گذشته و به دره‌ی الجرف که خود یکی از دنباله‌های دره صقریر است پایان می‌یابد . درکنار روستا خرابه‌های قدیمی بسیاری همچون برذعة ، غیاضه و عودة قرار دارد ( نک : خرابه‌ها و اماکن باستانی )

این روستا به وسیله راههای خاکی با روستاهای مجاور مانند اسدود ، السوافیر شمالی و شرقی و غربی ، جولس و البطانی ارتباط داشته و همین امر سبب شده است تا این روستا به عنوان یک مجتمع مسکونی و مرکز کشاورزی با اهمیت تلقی گردد . و شگفت آور نیست که در دوره‌ی ممالیک این روستا یکی از مراکز نامه بری ( چارپار ) بین غزه و دمشق بوده است . همین موقعیت جغرافیائی ، سهم عمده‌ای در رشد و گسترش و آبادانی آن به سوی جنوب غربی تا راه بیت داراس - جولس داشته است .

این روستا تا 88 جریب گسترش یافت و جمعیت آن که در سال 1922 ، 1670 تن بود در سال 1945 به 2750 تن رسید . تمامی ساکنانا آن عرب بوده و به کشاروزی ، دامپروزی و مرغداری اشتغال داشتند و عده‌ای نیز در مغازه‌های مرکزی روستا به تجارت می‌پرداخته اند .

مساحت اراضی تابعه‌ی روستا به 16357 جریب بالغ می‌شد که اکثر مساحت آن استعداد کشاورزی دارد . در زمین هائی که مورد بهره وری قرار گرفته ، حبوبات ، سبزیجات و درختهای میوه به ویژه مرکبات به عمل می‌آید . کشاورزی در این ناحیه به علت هموار بودن زمین و حاصلخیزی خاک و فزونی آب چاه ، خوب است . اما مساحت عمده‌ی اراضی کشاورزی از طریق آب باران که در زمستان شدید و فراوان بوده و معدل سالانه آن تقریبا به 420 میلیمتر می‌رسد آبیاری می‌گردد .

در سال 1948 بیت داراس همانند سایر روستاهای فلسطینی مورد هجوم پی در پی گروههای صهیونیستی قرار گرفت تا اینکه به اشغال درآمد و تمامی ساکنان عرب آنجا بیرون رانده شدند . سپس صهیونیست‌ها به ویران سازی روستا اقدام کرده و آن را نابود ساختند ( نک : بیت دارا ، کشتار ) و بر زمین‌های آن دو شهرک " زموروت " و " جبعانی " را بنا کردند .

مآخذ :

1. دباغ مصطفی مراد : بلادنا فلسطین ، ج 1 ، ق 2 ، بیروت 1966 .
2. نقشه‌ی فلسطین : مقیاس نقشه‌ی اسدود .