جسرالمجامع ( روستای - )

روستایی است عربی که در کنار جاده بیسان - طبریه ( واقع در شمال شرقی بیسان ) در کنار راه آهن بیسان - سمخ قرار دارد . به طوری که ایستگاه راه آهن ، این روستا را به روستاهای وادی البیره ، کوکب الهوا ، البیره و آبادیهای عین الحیه و سیرین متصل می سازد . جسرالمجامع بر ساحل باختری رود اردن ایجاد شده و در کنار پلی قرار دارد که بر این رود بنا گردیده است و محل

[[ پرونده : | ج 2 ، ص 37 ]]

تلاقی جاده هایی است که از اطراف مختلف به این مکان می رسند ، براین اساس است که روستا بدین معنا شهرت یافته است . جسرالمجامع 230 متر از سطح دریا پایینتر است . تجمع جاده ها در این محل عامل مهمی جهت شکوفایی فعالیتهای بازرگانی از هنگام ایجاد روستا بوده است . بیشتر خانه های جسرالمجامع از سیمان و خشت ساخته شده و نقشه روستا به صورت مستطیل می باشد . علی رغم اینکه از لحاظ عمرانی به سوی جنوب غربی گسترش یافته اما همچنان کم جمعیت و کم مساحت باقی مانده است . جسرالمجامع از برخی خدمات عمومی مانند مغازهای کوچک ، یک مرکز پلیس و یک دفتر گذرنامه برخوردار است زیرا در کنار یکی از نقاط مرزی فلسطین با شرق رود اردن قرار دارد . در شمال روستا و در فاصله ای نزدیک به آن ، ایستگاهی جهت تولید نیروی برق در کنار رود اردن بنا شده است ( طرح روتنبرگ ) . همچنین در جسرالمجامع آثار یک پل قدیمی ، یک کاروانسرای ویران و چند طاقبنا وجود دارد . ( نک - : خرابه ها و آثار باستانی فلسطین )

جمعیت این روستا از 121 تن در سال 1922 به 250در سال 1945 رسید . ساکنان آن به حرفه تجارت و زراعت اشتغال داشته و در کنار این حرفه ها بعضی از آنان در ایستگاه تولید برق کار می کنند . بیشتر زمینهای کشاورزی روستا در بیشه های حاشیه رودخانه قرار دارد که در آنها سبزیجات کشت می شود و جهت نشاندن درختان موز ، نخل و مرکبات مورد استفاده قرار می گیرد .

طی دوره قیمومیت بریتانیا ، صهیونیستها توانستند ، مساحتهای گسترده ای از زمینهای روستا را خریداری کرده و اکثر خانه های این مکان را به ملکیت خود درآوردند ، از سوی دیگر امتیاز تولید برق از آبهای رود اردن در شمال جسرالمجامع را از آن خود ساختند . با شروع سال 1948 ارتش عراق آن را به تصرف خود درآورد و صهیونیستها را از آنجا بیرون راند اما آنان بار دیگر جسرالمجامع را اشغال کردند و کوچ نشین " جشیر " را در اراضی واقع در جنوب غربی روستای ویران شده ایجاد کردند .

مآخذ :

1. دباغ ، مصطفی مراد : بلادنا فلسطین ، ج 6 ، ق 2 ، بیروت 1974 .
2. نقشه فلسطین : مقیاس 000,501 ، تابلو أم قیس .