حقوق بشر ( کمیته - )

کمیته حقوق بشر Commission of Human Rights کمیتهفنی وابسته به شورای اقتصادی و اجتماعی است و یکی از شش ارگان اصلی سازمان ملل متحد می باشد .

وظایف شورای اقتصادی و اجتماعی در مسایل حقوق بشر در ماده 62 منشور ملل متحد آمده است .

در این ماده آمده است که از جمله وظایف شورا :

" پیشنهاداتی راجع به تبلیغ و ترویج در محترم شمردن حقوق بشر و آزادیهای اساسی و رعایت آنها مطرح سازد " و پیش نویس قراردادهایی در این زمینه را جهت مطرح نمودن در مجمع عمومی تهیه کند و خواستار برگزاری کنفرانسهای بین المللی جهت بررسی مسایل موردنظر خود شود .

ایجاد کمیته حقوق بشر به استناد ماده 68 منشور سازمان ملل می باشد که حق تشکیل کمیته های اقتصادی و اجتماعی تحکیم حقوق بشر را به شورای اقتصادی - اجتماعی واگذار می کند .

این شورا در اولین جلسه خود به موجب بیانیه شماره 5 ( د - 1 ) در تاریخ 16/2/1946 کمیته حقوق بشر را تأسیس نمود .

تعداد اعضای کمیته 21 نفر بوده و سپس این تعداد در سه نوبت افزایش یافت تا به 43 عضو در سال 1980 رسید .

این کمیته از نمایندگان کشورهایی که براساس توزیع عادلانه جغرافیایی برای مدت سه سال انتخاب می شوند تشکیل یافته و تعداد نمایندگان کشورهای عرب شرکت کننده بین 3 تا 5 کشور متفاوت است .

لایحه داخلی کمیته های فنی وابسته به شورای اقتصادی و اجتماعی بر این کمیته منطبق و اجلاسهای آن سالانه تشکیل می گردد .

وظیفه کمیته به موجب بیانیه شورای اقتصادی و اجتماعی در مطرح نمودن پیشنهادات و توصیه ها و گزارشهای شورا در مسائل زیر خلاصه می گردد :

1. بیانیه بین المللی برای حقوق بشر .
2. بیانیه ها یا قراردادهای بین المللی درباره آزادیهای مدنی ، وضعیت زنان و آزادی رسانه های گروهی و سایر مسایل مشابه آن .
3. حمایت از اقلیتها .
4. تحریم آپارتاید براساس نژاد ، رنگ ، زبان و مذهب .
5. هرگونه مسأله مربوط به حقوق بشر که مسایل فوق شامل آن نمی شوند .

این کمیته براساس خواسته شورای اقتصادی و اجتماعی بررسیهای دیگری را نیز انجام می دهد و پیشنهاداتی راجع به محترم شمردن حقوق بشر و مسایل مربوط به آن و آزادیهای اساسی آن مطرح می نماید .

شایان ذکر است که مسایل مربوط به حقوق بشر دارای اهمیت سیاسی ویژه ای نسبت به کشورهای دیگر عضو کمیتهمی باشند .

رأی گیری درباره قطعنامه هایی که توسط آن کمیته صادر می گردد و مربوط به مسأله فلسطین می باشد ، نشان دهنده موضع گیری کشورهای عضو نسبت به حقوق بشر به طورکلی و مسأله فلسطین به طور اخص می باشد .

سخن درباره کمیته حقوق بشر و مسأله فلسطین بدون اشاره به دیگر کمیته های سازمان ملل متحد که این مسأله را بررسی کرده اند دشوار است ، به ویژه شورای امنیت و مجمع عمومی ، زیرا قطعنامه هایی که درباره فلسطین از طرف کمیته صادر می گردد نشان دهنده موضع گیری کلی حاکم بر سازمان ملل نسبت به این مسأله می باشد و تصمیمات این دو دستگاه یعنی شورای امنیت و مجمع عمومی در این قطعنامه ها آشکار و مشخص می گردد .

بدین سبب قطعنامه های کمیته حقوق بشر راجع به مسأله فلسطین در بسیاری از موارد با قطعنامه های شورای امنیت و مجمع عمومی مطابقت دارد ولی مسأله ای که کار کمیته را بیشتر نمایان می سازد تأکید آن بر حقوق بشر است نه ابعاد سیاسی که دو دستگاه اساسی سازمان ملل برای آنها اهمیت قائل است .

بررسی قطعنامه های کمیته حقوق بشر در رابطه با مسأله فلسطین همانند سایر قطعنامه های سازمان ملل متحد در این زمینه نشان دهنده تغییراتی است که به دنبال تغییرات سیاسی و نظامی منطقه در این قطعنامه ها رخ داده است ، ولی دیده می شود که تعدادی از این قطعنامه ها به صورت یکنواخت درآمده و هر سال تکرار می گردد .

اولین باری که توجه کمیته حقوق بشر به مسأله فلسطین معطوف گردید ، در اجلاس بیست وچهارم آن پس از تجاوز اسرائیل در سال 1967 بود . ( د : جنگ 1967 ) . این اجلاس شاهد افزایش چشمگیر تعداد قطعنامه های صادره از طرف سازمان ملل درباره فلسطین و خاورمیانه ، پس از گذشت دو دهه انکار و نادیده گرفتن آن و مطرح نمودن مسأله از دیدگاه آوارگی بود .

در پایان این اجلاس ، کمیته قطعنامه شماره 6 ( د - 24 ) خود را در تاریخ 27/2/1968 صادر نمود و طی آن همان گونه که قبلاً در شورای امنیت ( قطعنامه 237 ، 14/6/1967 ) و مجمع عمومی ( قطعنامه 252 ، اجلاس فوق العاده ( - 0 - ) عمل می شد ، براین موارد تأکید نمود .

" بر بازگشت همه افرادی که به علت وقوع جنگ خاورمیانه خانه و کاشانه خود را ترک کرده اند تأکید نمود و از دولت مربوطه خواست تا هر چه زودتر اقدامات لازم را جهت تسهیل بازگشت آنان به سرزمین خود انجام دهد " .

این قطعنامه براساس متن قراردادهای ژنو در تاریخ 12/8/1949 راجع به حمایت غیر نظامیان در زمان جنگ ، ومتن منشور بین المللی حقوق بشر که بر حق بازگشتن هر فرد به دیار خود تأکید می نماید ، صادر گردید .

این قطعنامه مورد تأیید همه اعضای کمیته از جمله نماینده ایالات متحده امریکا قرار گرفت .

کمیته در پایان این اجلاس ، تلگرافی به دولت ( اسرائیل ) در تاریخ 8/3/1968 ارسال داشت و طی آن از دولت مذبور خواست که فورا از تخریب منازل غیرنظامیان عربی که در مناطق اشغالی سکونت دارند خودداری نماید و به حقوق بشر و آزادیهای اساسی احترام بگذارند .

در بیست وپنجمین اجلاس ، کمیته بار دیگر در قطعنامه شماره 6 ( د - 25 ) مورخه 4/3/1969 خود بر مفاد قطعنامه سابق خود تأکید ورزید و به نگرانی شدید خود را درباره خودداری اسرائیل از محترم شمردن قرارداد 12/8/1949 ژنو راجع به حمایت غیرنظامیان در زمان جنگ ابراز نمود ، و از دولت اسرائیل خواست که این قرار داد را محترم شماره و آن را به مورد اجرا گذارد .

این اجلاس هم چنین تصمیم گرفت که هیأت ویژه ای را تشکیل دهد . این هیأت از کارشناسان عضو هیأت کار ویژه ای که کمیته قبلاً به منظور رسیدگی به اتهامات شکنجه و بدرفتاری با زندانیان در افریقای جنوبی ایجاد کرده بود تشکیل یافته بود .

وظیفه این هیأت :

الف - رسیدگی به ادعاهای مربوط به نقض قرارداد 12/8/1949 ژنو در رابطه با حمایت غیرنظامیان در زمان جنگ در سرزمینهای اشغالی توسط اسرائیل به علت بروز جنگ در منطقه خاورمیانه .

ب - دریافت نامه ها ، و گوش دادن به سخنان شهود و به کار بردن اقدامات لازم .

ج - تقدیم گزارشهای مربوط به نتایج بررسیهای انجام شده و پیشنهادات هیأت در این زمینه به بیست وششمین اجلاس کمیته حقوق بشر .

در اجلاس سال 1969 تصمیم گرفته شد که مسأله حقوق بشر در سرزمینهای اشغالی به علت برروز جنگ در خاورمیانه ، به صورت یک ماده مستقل که دارای اولویت در برنامه کار باشد در اجلاسهای بعدی گنجانده شود .

برخلاف قطعنامه شماره 6 که مورد تأیید بیشتر اعضاء کمیته قرار گرفت ، قطعنامه شماره 7 کمیته که در همان اجلاس و همان تاریخ صادرگردید ، به اتفاق آرا مورد تصویب قرار گرفت ، و علت آن این بود که این قطعنامه فقط خواستار حل مسالمت آمیز بحران خاورمیانه و محترم شمردن حقوق اساس همه ملتها منطقه شده بود .

در بیست وششمین اجلاس ، کمیته حقوق بشر گزارش را که هیأت کار ویژه پس از دیدار از چند کشور خاورمیانه و گوشفرادادن به شهود و جمع آوری اطلاعات نوشته شده ، آماده کرده بود ، مورد توجه قرارداد ، و در بیانیه شماره 10 ( د - 26 ) در تاریخ 23/3/1970 مسأله خودداری اسرائیل از همکاری با هیأت مزبور را مدنظر قرارداد و نتایجی را که هیأت کار بدانها رسیده بود مورد تأکید قرار داد .

این نتایج عبارت بودند از :

الف - اجرای قرارداد ژنو راجع به حمایت غیرنظامیان در زمان جنگ در تمامی مناطق اشغالی از جمله بیت المقدس اشغال شده .

ب - نقض چندین مورد از این قرارداد در مناطق اشغالی توسط اسرائیل . کمیته دعوت خود را از ( اسرائیل ) جهت محترم شمردن این قرارداد و خودداری از ایجاد مستعمره های یهودی نشین در سرزمینهای اشغالی ، و اقناع از مجبور نمون اهالی مناطق اشغالی به همکاری با اشغالگران اسرائیلی ، و تضمین بازگشت سریع مهاجرین یا افراد منتقل شده به سرزمینهای خود ، و خودداری از تخریب منازل ، و بازگردانیدن املاک مصادره شده ، خودداری از راندن غیرنظامیان فلسطینی از غزه ، بار دیگر مورد تأکید قرار داد . این قطعنامه با اکثریت 12 رأی موافق و 16 رأی ممتنع از جمله آمریکا مورد تصویب قرار گرفت .

در بیست وهفتمین اجلاس ، کمیته حقوق بشر ، گزارش کمیته بررسی عملکردهای اسرائیل که حقوق بشر را در سرزمینهای اشغالی نقض می نمود ، در پیش روی خود داشت ، و این گزارشی بود که بیست وپنجمین دوره مجمع عمومی سازمان ملل در سازمان 1970 آن را ارائه داد .

این کمیته به علت خودداری اسرائیل از همکاری با آن ، فقط از کشورهای مصر و سوریه و اردن و لبنان بازدید به عمل آورد . در کشورهای یاد شده کمیته به شهادت 140 تن گوش داد و اسناد نوشته شده و گفته های اشخاصی را که از اوضاع مناطق اشغالی اطلاع داشتند جمع آوری نمود و به این نتیجه رسید که ( اسرائیل ) در سرزمینهای اشغالی سیاستهایی به کار می برد که نقض کننده حقوق اهالی این سرزمینها می باشد .

به دنبال این امر کمیته حقوق بشر با اکثریت 14 رأی موافق در برابر دو رأی مخالف که ایالات متحده یکی از آنها بود ، و 14 رأی ممتنع قطعنامه شماره 9 ( د - 27 ) را در تاریخ 15/3/1971 تصویب نمود و در آن به تصمیمات سابق خود تأکید ورزید و اضافه کرد که :

" کلیه عملکردهای اسرائیل و تلاشهایش برای استعمار مناطق اشغالی از جمله بیت المقدس اشغال شده باطل و غیرقانونی می باشند " .

این کمیته ، صلیب سرخ را به همکاری با ارگانهای سازمان ملل متحد تشویق نمود و به ویره از آن خواست تا با کمیته ویژهتحقیق درباره عملکردهای اسرائیل که نقض کننده حقوق بشر در سرزمینهای اشغالی می باشد ، همکاری نماید و آنرا در تضمین حقوق اهالی ناقص اشغالی یاری دهد .

کمیته ، تصمیمات سابق خود را در قطعنامه شماره 3 ( د - 28 ) مورخه 22/3/1972 با اکثریت 15 رأی موافق در برابر 4 رأی مخالف از جمله آمریکا و 11 رای ممتنع مورد تأکید قرارداد و اضافه نمود که :

" خودداری خطرناک اسرائیل از اجرای چهارمین قراداد ژنو در سرزمینهای عربی اشغال شده یک جنایت جنگی و توهین به بشریت به شمار می آید . " یکی از این موارد که کمیته به آن اشاره کرده است عبارتست از :

" انتقال دادن غیرقانونی ، بازداشتهای غیرقانونی و جلوگیری از یک محاکمه عادلانه ، و گرفتن گروگان و تخریب املاک و مصادره کردن آنها است . در بیست ونهمین اجلاس خود ، کمیته تصمیمات گذشته خود را مورد تأکید قرارداد و قطعنامه شماره 2949 ( د - 27 ) مجمع عمومی را مورد تأکید قرار داد در این قطعنامه آمده است :

" کلیه تلاشهای اسرائیل برای تغییر دادن ساختار جمعیتی و اوضاع مناطق عربی اشغال شده از جمله بیت المقدس ، باطل و ملغی می باشند " . کمیته از اسرائیل خواست که ساختن شهرکهای یهودی نشین را در مناطق اشغالی متوقف سازد و تمامی سیاستها و اقداماتی را که بر ساختار جمعیت و طبیعت این سرزمینها تأثیر می گذارند ملغی سازد .

این تأکید در قطعنامه شماره 4 ( د - 29 ) مؤرخه 14/3/1973 کمیته آمده است ، که با اکثریت 18 رأی موافق و دو رأی مخالف از جمله امریکا و 10 رأی ممتنع به تصویب رسید .

کمیته در سی امین اجلاس خود ، قطعنامه شماره 1 ( د - 30 ) را در تاریخ 11/2/1974 با اکثریت 21 رأی موافق و یک رای مخالف و 8 رأی ممتنع از جمله آمریکا تصویب نمود که محتوی آن با سایر قطعنامه ها هیچ گونه تفاوتی ندارد .

بزرگترین تغییر و تحول به نفع مسأله فلسطین در سال 1974 صورت گرفت و آن زمانی بود که مجمع عمومی سازمان ملل متحد موافقت نمود تا به سخنان رئیس کمیته اجرایی سازمان آزادی بخش فلسطین گوش فرا دهد ، که در پی آن مجمع عمومی سازمان ملل حقوق تغییر ناپذیر ملت فلسطین از جمله حق وی در تعیین سرنوشت خود بدون هرگونه دخالت خارج و حق استقلال و حاکمیت ملی آن ( قطعنامه شماره 3226 ، د - 22/11/1974 ) و انتخاب آن به عنوان ناظر در سازمان ملل ( قطعنامه شماره 3237 ، د - 29 ، 22/11/1974 ) را به رسمیت شناخت . ( نک : حقوق ثابت ملت فلسطین و سازمان آزادی بخش فلسطین در سازمان ملل متحد ) .

با توجه به این قطعنامه بین المللی و غیره ، کمیته حقوق بشردر سی ویکمین اجلاس خود تأکید نمود که :

" کلیه اقدامات اسرائیل برای استثمار منابع طبیعی و انسانی و سایر منابع سرزمینهای عربی اشغال شده ، نقض کننده حاکمیت ملت عرب بر منافع طبیعی خود می باشد " .

این کمیته هم چنین تأکید کرد که :

" اشغال نظامی این سرزمینها امنیت و صلح بین المللی را در معرض تهدید قرار می دهد و منشور سازمان ملل و منشور جهان حقوق بشر را نقض می نماید " . کمیته کلیه اقدامات اسرائیل را جهت تغییر اوضاع بیت المقدس محکوم نمود ( قطعنامه شماره 6/1 ( د - 31 ) که در 21/2/1975 با اکثریت 22 رأی موافق و یک رای مخالف ( امریکا ) و 9 رأی ممتنع به تصویب رسیدن .

قسمت ب از قطعنامه سابق با اکثریت 11 رأی موافق و 6 رأی مخالف و ده رأی ممتنع به تصویب رسید .

این قسمت از قطعنامه سیاستهای آلوده کردن معابد اسلامی و مسیحی و محترم نشمردن رهبران دینی و بدرفتاری با آنان ، و نقض آزادی عبادت در سرزمینهای اشغال شده عربی توسط اسرائیل را مورد سرزنش قرار داد ، و از ( اسرائیل ) خواست آزادی عبادت را تضمین و اسقف کاپوچی را فورا آزاد نماید .

کمیته در سی ودومین اجلاس خود ، قطعنامه شماره 2 ( د - 32 ) را در تاریخ 13/2/1976 با اکثریت 23 رأی مواق و یک رای مخالف ( امریکا ) و 8 رأی ممتنع به تصویب رساند و در آ ن کلیه محکومیتهایی را که در قطعنامه های مجمع عمومی آمده بودند مورد تأکید قرار داد .

در قطعنامه شماره 1 ( د - 32 ) مورخه 15/2/1977 کمیته با اکثریت 23 رأی موافق و 3 رأی مخالف از جمله آمریکا و 6 رأی ممتنع از بیانیه شورای امنیت که در اجلاس شماره 1969 مورخه 11/11/1976 صادر گردید ، استقبال کرد .

در این بیانیه شورای امنیت نگرانی خود را نسبت به اوضاع خطرناک فعلی در سرزمینهای اشغال شده عربی به علت ادامه اشغال آن توسط اسرائیل ، ابراز داشت .

کمیته کلیه اقدامات اسرائیل جهت تغییر وضع مسجد ابراهیمی در شهر خلیل و طرز عبادت در آن را محکوم نمود و آن را باطل اعلام کرد و از اسرائیل خواست تمامی اقدامات یاد شده را ملغی نماید ، و کلیه زندانیان عرب را که به علت مبارزه جهت تعیین سرنوشت و آزادی سرزمین خود در بازداشت به سرمی برند آزاد نماید ، و تا هنگام آزادی آنها حمایتی را که قوانین مربوط به رفتار با اسرای جنگی ایجاب می نماید در حق آنها اعمال کند .

کمیته از دبیر کل خواست ، کلیه اطلاعات مربوط به بازداشت شدگان از قبیل تعداد و هویت آنها و مکان و مدت بازداشت را جمع آوری نموده و آنها را به کمیته در اجلاس آینده خود تقدیم دارد .

قطعنامه ا/ب که توسط کمیته بدون رأی گیری صادر گردید ، بار دیگر بر منطبق بودن قراداد ژنو درباره حمایت از غیر نظامیان در زمان جنگ بر کلیه اراضی اشغال شده توسط اسرائیل از سال 1967 از جمله بیت المقدس ، تأکید نمود و از اسرائیل خواست که مفاد این قطعنامه را به رسمیت شناخته و آن را در این مناطق به مورد اجرا گذارد .

کمیته در تاریخ 10/2/1977 با ارسال یادداشتی برای دولت ( اسرائیل ) موافقت نمود .

دراین باره یادداشت کمیته نسبت به مرگ بازداشت شدگان عرب در زندانهای اسرائیل به علت بدی اوضاع در آنها ، ابراز نگرانی کرده بود و از دولت ( اسرائیل ) خواست تا اقدامات فوری را جهت بهبود اوضاع زندان انجام دهد . و از بدرفتاری با زندانیان طبق قراردادهای ژنو خودداری ورزد .

22 کشور موافقت خود را با ارسال این یادداشت اعلام کردند در حالی که 3 کشور از جمله آمریکا مخالفت خود را اعلام داشته و 5 کشور دیگر از اظهارنظر خودداری نمودند .

کمیته در سی وچهارمین اجلاس خود ، سه قطعنامه راجع به مسأله فلسطین تصویب نمود .

قطعنامه شماره ا ( د - 34 ) در تاریخ 14/2/1978 با دو بخش الف و ب خود که هیچ گونه تفاوتی با قطعنامه شماره 1 مصوبه سی وسومین اجلاس ندارد .

قطعنامه شماره 2 ( د - 34 ) که در همان تاریخ صادره شد با اکثریت 25 رأی موافق و 3 رأی مخالف از جمله آمریکا و 4 رأی ممتنع بر حق مؤکد ملت فلسطین در تعیین سرنوشت خود بدون دخالت خارجی و برپایی دولت مستقل در فلسطین تأکید نمود .

قطعنامه شماره 3 ( د - 34 ) که در همان تاریخ منتشر گردید ، مشروع بودن مبارزه ملت فلسطین را با کلیه وسایل و امکانات موجود از جمله مبارزه قهرآمیز و مسلحانه به رسمیت می شناسد .

این قطعنامه با اکثریت 24 رای موافق و 3 رأی مخالف از جمله آمریکا و 5 رأی متتنع صادر گردید .

کمیته در سی وپنجمین اجلاس سه قطعنامه صادر نمود .

قطعنامه شماره 1/أ ( د - 35 ) مورخه 21/2/1979 با اکثریت 20 رأی موافق و 2 رای مخالف از جمله آمریکا و 9 رأی ممتنع ، سیاستهایی را که قبلاً محکوم شده بودند بار دیگر محکوم نمود .

قطعنامه شماره 1/ب ( د - 35 ) که در همان تاریخ صادر گردید بر اجرای قرارداد ژنو مریوط به حمایت غیر نظامیان در زمان جنگ در سرزمینها اشغالی توسط اسرائیل از سال 1967 از جمله بیت المقدس ، تأکید دارد . این قطعنامه بدون رأی گیری صادر گردید .

قطعنامه شماره 2 ( د - 35 ) که توسط کمیته در همان تاریخ با اکثریت 23 رأی موافق و 3 رأی مخالف از جمله امریکا و 5رأی ممتنع صادرگردید ، هیچ گونه تفاوتی با قطعنامه شماره 2 کمیته که در اجلاس قبلی به تصویب رسید ندارد . قطعنامه شماره 3 ( د - 35 ) که با اکثریت 23 رأی موافق و 4 رأی مخالف از جمله امریکا و 4 رای ممتنع به تصویب رسید با قطعنامه شماره 3 کمیته که در پایان اجلاس قبلی صادر گردید هیچ گونه تفاوتی ندارد .

در سی وششمین اجلاس دو قطعنامه راجع به مسأله فلسطین توسط کمیته صادر گردیدند که عبارتند از :

قطعنامه شماره 1 ( د - 36 ) مورخه 13/2/1980 که هیچ گونه اختلافی با قطعنامه شماره 1 اجلاسهای قبلی نداشته ولی " مسلح نمودن یهودیان اسکان داده شده در سرزمینهای اشغالی جهت مقابله با غیر نظامیان عرب را محکوم می نماید " .

بخش الف این قطعنامه با اکثریت 28 رأی موافق و 3 رای مخالف و 8 رای ممتنع صادر گردید ولی بخش ( ب ) آن بدون رأی گیری صادر شد .

کمیته قطعنامه شماره 2 ( د - 36 ) خود را که در 14/2/1980 صادر گردید به قراردادهای کمپ دیوید اختصاص داد .

کمیته در این قطعنامه توضیح داد :

" اصالت و درستی هرگونه موافقت نامه ای جهت حل مسأله فلسطین ، لازمه آن انجام این توافق نامه ها در چهارچوب سازمان ملل متحد طبق منشور و قطعنامه های آن براساس رسیدن ملت فلسطین به حقوق خود ، از جمله حق بازگشت و حق داشتن استقلال و حاکمیت ملی در فلسطین با شرکت سازمان آزادی بخش فلسطین ، می باشد .

کمیته با نگرانی اظهار کرد که :

" قراردادهای کمپ دیوید خارج از چهارچوب سازمان ملل متحد بوده و بدون حضور سازمان آزادی بخش فلسطین که نماینده ملت فلسطین است به امضا رسیده است " .

کمیته مفاد این قراردادها را که حقوق ملت فلسطین ، از جمله حق بازگشت و تعیین سرنوشت و حق استقلال ، حاکمیت ملی در فلسطین بر اساس منشور سازمان ملل متحد را نادیده و یا نقض می نماید رد کرد .

این کمیته هم چنین مفاد این قراردادها را که خواستار ادامه اشغال سرزمین فلسطین که از سال 1967 زیر سلطه اسرائیل است ، می باشد مرود دانست .

سی وهفتمین اجلاس کمیته با حضور فاروق قدومی رئیس اداره سیاسی سازمان آزادی بخش فلسطین برگذار شد و درآن دو قطعنامه راجع به مسأله فلسطین صادر گردید .

کمیته در قطعنامه شمار 1/أ مورخه 11/2/1982 با اکثریت 31 رأی موافق و 3 رأی مخالف و 8 رأی ممتنع تصمیم ( اسرائیل ) را در ضمیمه نمودن بیت المقدس و پایتختاعلام نمودن آن را محکوم نمود و آن را باطل اعلام کرد .

کمیته درباره گزارشهای رسیده راجع به تصمیم مقامات اسلامی جهت الحاق بلندیهای اشغالی عربی سوریه در جولان ابراز نگرانی نمود و مصادره نمودن شرکت برق عربی در بیت المقدس و شرایط غیرانسانی حاکم بر زندانهای اسرائیل به ویژه در زندان نفجه و عملیات سرکوبگرانه اسرائیل علیه دانشگاههای سرزمینهای اشغالی فلسطین و تلاش برای ترور شهرداران نابلس رام الله و البیرة را محکوم نمود .

کمیته از مقامات اسرائیلی خواست که قطعنامه شماره 484 ( 1980 ) مورخه 19/12/1980 شورای امنیت و سایر قطعنامه های مربوط به بازگشت شهرداران تبعیدی خلیل و حلحلول را فورا به اجرا در بیاورد .

قطعنامه شماره 1/ب کمیته مربوط به منطبق بودن قرارداد چهارم ژنو بر کلیه سرزمینهای عربی اشغالی از جمله بیت المقدس می باشد .

اما قطعنامه شماره 2 ( د - 36 ) که با اکثریت 25 رأی موافق و 9 رأی مخالف و 8 رأی ممتنع به تصویب رسید ، همانند قطعنامه شماره 2 که در پایان اجلاس سابق صادر گردید ، می باشد .

کمیته حقوق بشر در سی وهشتمین اجلاس خود بار دیگر مسأله حقوق بشر در سرزمینهای اشغالی را مورد بررسی قرار داد .

کمیته در قطعنامه شماره 1/أ در تاریخ 11/2/1982 تصریح نمود که نفس اشغال ، نقص حقوق بشر مردم سرزمینهای اشغالی فلسطینی و عربی قلمداد می شود و نگرانی خود را از عملکردهای ( اسرائیل ) که نقض کننده قراردادهای بین المللی است ابراز داشت ، و تصمیم ( اسرائیل ) برای الحاق بیت المقدس ایجاد شهرکهای یهودی نشین و به کاربردن شیوهای تبعید و جابه جائی مردم عرب و مصادره زمینها و املاک و غارت آثار تاریخی و فرهنگی و غیره را مجددا محکوم نماید .

کمیته از اسرائیل خواست تا فورا این تصمیمات را لغو نموده و این عملیات را متوقف سازد .

کمیته در بخش ( ب ) قطعنامه مذکور بار دیگر بر لزوم اجرای قراردادهای ژنو از طرف اسرائیل به ویژه قراردادهای مربوط به حمایت غیرنظامیان در زمان جنگ ، تأکید ورزید .

کمیته قطعنامه شماره 2 خود را که در 11 فوریه صادر نمود به مسأله جولان ، سرزمین اشغال سوریه اختصاص داد ، و تصمیم مورخه 14/12/1981 اسرائیل را راجع به الحاق جولان به سرزمینهای خود محکوم نمود و اعلام کرد که این تصمیم باطل است و به هیچ وجه صورت قانونی ندارد ، و از اسرائیل خواست تا این تصمیم را فورا نماید .

کمیته در قطعنامه شماره 3 مورخه 11/2/1982 ، حقوق ثابت ملت فلسطین را مورد تأکید قرارداد و مخالفت خود را با گفت وگوهای مربوط به خودمختاری در چهارچوبکمپ دیوید را اعلام داشت .

از آنچه که گذشت چنین برمی آید که تعداد قطعنامه های کمیته حقوق بشر راجع به مسأله فلسطین از سال 1968 تا سال 1982 بالغ بر 26 قطعنامه می گردد که به طور متوسط در هر سال دو قطعنامه صادر می شود .

( اسرائیل ) ، قطعنامه های این کمیته را همچون قطعنامه های سازمان ملل نادیده می گیرد .

یک حقیقت آشکار در تمام قطعنامه های سازمان ملل از جمله قطعنامه های کمیته حقوق بشر وجود دارد و آن ایستادن ایالات متحده آمریکاو کشورهای غربی در مقابل این قطعنامه ها و یا امتناع از رأی دادن به آنها است .

مأخذ :

1. قطعنامه ها و سخنرانیهای کمیته حقوق بشر در سازمان ملل متحد .