بدیة ( شهرک - )

شهرکی عربی است که در فاصله 32 کیلومتری جنوب غربی نابلس در مسیر جاده آسفالته نابلس - یافا واقع شده است جاده های آسفالته دیگری آن را به روستاهای مسحه الزوایه ، رافات ، کفرالدیک ، قراوی بنی حسان ، سنیریه ، حارس ، کفر حارس و سایر روستاهای مجاور ارتباط می دهد .

بدیه بر زمین نسبتا گسترده ای - علی رغم آنکه در منطقه کوههای نابلس واقع است - ایجاد شده و بین 300 تا 350 متر از سطح دریا ارتفاع دارد ، و از شرق به سوی غرب امتداد یافتهاست . دره الشلاقه ، یکی از آبریزهای دره ابوعمار ، به فاصله کمی از شمال شهرک می گذرد . در زمینهای جنوبی آن نیز دره غابین یکی از آبریزهای ابوحموده واقع شده است .

خانه های شهرک از سنگ و سیمان ساخته شده و نقشه آن شکل متوازی الاضلاع به خود گرفته است . زیرا خیابان اصلی آسفالته ای که خیابانهای فرعی آسفالته و کوچه های باریک و قدیمی شهرک با آن برخورد می کنند از میان آن می گذرد . ساختمانهای قدیمی شهرک در دو محور شرقی و غربی ساختمانهای جدید ، به موازات بزرگراه خارج از شهرک امتداد یافته است . مساحت بدیه از 47 جریب در سال 1945 به بیش

[[ پرونده : | ج1/ص 371 ]]

[[ پرونده : | نقشه ]]

از 250 جریب در سال 1980 رسید . شهرک دارای شورایی روستایی است که بر اداره و سازمان دادن امور آنجا ، و ایجاد موسسات عام المنفعه و خدمات عمومی نظارت دارد .

در بدیه و خیابانهای آسفالته و تعدادی محلات تجاری وجود دارد . خیابانها و محلات و خانه ها از روشنایی برق برخوردار است . ساکنان شهرک به علت فقدان چشمه ، آب آشامیدنی خود را از آب باران که در چاههای ویژه جمع می شود تأمین می کنند . شهرک از نظر آب بر برکه بزرگ قدیمی که آب آن برای شرب چهار پایان شهرک کفایت می کند متکی است . بدیه دارای دو مسجد یکی قدیمی و دیگری جدید ، و دو دبیرستان دخترانه و پسرانه ، و نیز دو مدرسه ابتدائی راهنمایی پسران و دختران و یک بهداری است . در بدیه برخی آثار باستانی وجود دارد ( نک - : آثار باستانی ) . دو آرامگاه شیخ حمیده الرابی و شیخ علی الدجانی از رجال سده دهم هجری در جنوب شهرک می باشد .

مساحت زمینهای بدیه به 3466 جریب می رسد و بخش اعظم آن به کشت حبوبات و دانه ها و درختان زیتون و انجیر و سطوح کمی به کشت میوه ها و سبزیهای دیگر اختصاص دارد . کشاورزی منطقه بر آبهای باران که سالانه به حجم کافی برای رشد محصولات کشاورزی می بارد متکی است . صنعت روغن گیری زیتون با تکیه بر درختان زیتونی که زمینهای وسیع اطراف شهرک را فرا گرفته ونیزانجیر خشک با تکیه بر درختان انجیر در شهرک رواج دارد .

جمعیت شهرک در سال 1922 به حدود 792 تن رسید ، و در سال 1931 این تعداد به 1026 تن افزایش یافت . در سال 1945 جمعیت شهرک 1360 تن برآورد شد و در سال 1961 به 2212 تن رسید . در سال 1980 نیز جمعیت آن به حدود 6000 تن برآورد شد . ساکنان شهرک برای گذراندن زندگی بر کشاورزی و بازرگانی و برخی شغلهای دیگر ، و کار در مناطق نفتی عربی متکی هستند .

مآخذ :

1. دباغ ، مصطفی مراد ، بلادنا فلسطین ، ج 2 بخش 2 ، بیروت 1970 .
2. نقشه فلسطین ، مقیاس 500001 ، نقشه سلفیت .