تل آویو ( شهر - )

معنای آن تپه بهار است ( آویو در زبان عبری در اصل معنای خوشه سبز گندم می داد و سپس بر بهار اطلاق شد ) . این شهر ، بزرگترین شهر یهودی خالص در فلسطین است . و در 5 کیلومتری شمال شهر عربی یافا روی قطعه زمینی پوشیده از تپه های شنی در وسط دشت ساحلی ، در کنار دریای مدیترانه بنا شده است ، و مرکز مالی اسرائیل به شمار می رود .

تل آویو که در وسط دشت ساحلی فلسطین قرار دارد ، یکی از مراکز مهم ارتباطی به شمار می رود ، زیرا راههای زمینی و چندین خط راه آهن از آن می گذرد . جاده ها و خطوط فرعی راه آهن آن را به شمال و جنوب و شرق کشور مرتبط

[[ پرونده : | ج 1 ، ص 567 ]]

می کند . فرودگاه کوچکی به نام " سده دوو " در آن وجود دارد که مخصوص پروازهای داخلی است . به دلیل کم عمق بودن دریا بندر آن کوچک است و پس از حیفا و اشدود و ایلات و عسقلان پنجمین بندر فلسطین محسوب می شود . پس از یورش صهیونیستها ، منطقه تل آویو بزرگترین مرکز جمعیت شد و بالاترین تراکم جمعیت و حدود یک سوم آن را در خود جای می داد .

بزرگترین و طولانی ترین شبکه راههای ارتباطی را داشت و به صورت قلب کشور درآمده بود ، که هرکس بر آن تسلط می یافت ، تمامی راههای ارتباطی مناطق مختلف فلسطین را به زیر سلطه خود درمی آورد .

تل آویو در تاریخ 30/5/1909 توسط جمعیتهای " احوزات بایت " و " نحلات بنیامین " به عنوان یک شهرک و مسکن یهودی نشین در قسمت شمالی یافا بر زمینی پوشیده از تپه های شن بنا شد . سپس با اضافه شدن محله های مسکونی نسبتا پراکنده ای توسعه یافت . در سال 1914 تعداد 204 خانه در آن وجود داشت . تا سال 1921 از توابع یافا بود و سپس جدا شد و دارای شهرداری مستقلی گشت . در این سال و با در نظر گرفتن محله های مسکونی اطراف تعداد 800 واحد مسکونی در آن وجود داشت .

در دوران قیمومیت انگلیس ، و در پی مهاجرت صهیونیستها و افزایش جمعیت تل آویو ، از لحاظ ساختمانی رشد و توسعه زیادی پیدا کرد . آبادی و مساحت شهر و جمعیت آن همه شامل این رشد و توسعه شدند . پس از جنگ جهانی اول به شهر بزرگ و مدرنی تبدیل شد . جمعیت شهر که در سال 1918 بالغ بر 1940 تن بود از آن پس همواره رو به افزایش گذاشت ، و در سال 1925 به حدود 200,34 تن رسید . در سال 1933 این تعداد به 000,80 تن و در سال 1948 به حدود 000,260 تن می رسید . در پی جنگ 1948 و نبردهایی که بین مردم این شهر و مردم یافا روی می داد . بیشتر ساکنان عرب شهر یافا ، این شهر را تخلیه کردند و صهیونیستها آن را به تل آویو الحاق کرده طرح جدیدی برای آن ریختند . پس از آن نیز جمعیت شهر تل آویو با سرعت به رشد خود ادامه داد . در سال 1956 جمعیت شهر به حدود 000,365 تن و در سال 1967 به حدود 000,430 تن و در سال 1973 به حدود 000,468 تن بالغ شد . در طرح جدید پیش بینی شده بود که جمعیت تل آویو تا سال 1982 به حدود نیم میلیون برسد و جمعیت آن همه یهودی باشد . از محله های مشهور شهر می توان محله های " بارامات آویو " ، " کیرزون " ، " تسهالا " ، " هاتیکوه " و " تل باروخ " را نام برد . خیابانهای " هایرکون " ، " آحاد هاعام " ، " بولوار روچیلد " و " هاکیریا " نیز از خیابانهای معروف این شهر هستند . وزارت دفاع اداره مخابرات ، اداره مرکزی پلیس ، وزارت مسکن و وزارت کشور در تل آویو مستقر هستند . یک پایگاه سوخت رسانی دریایی و یک پایگاه قایقهای جنگی و کارگاهیتعمیراتی و یک فرودگاه و پناهگاههای بزرگ مجهز به تهویه مرکزی و همچنین یک ایستگاه کشور اشعه هسته ای نیز در این شهر وجود دارد .

[[ پرونده : | ج 1 ، ص 567 ]]

از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون ، تل آویو مرکز مهمی برای فعالیتهای اداری ، تجاری ، صنعتی و فرهنگی و همچنین خدمات مالی و بازرگانی شده است . در دوره قیمومیت انگلیس ، چاپخانه ها و مؤسسات انتشاراتی و برخی صنایع سبک مانند نساجی و تولید مواد مصرفی و خوراکی در آنجا ایجاد شد . در سال 1926 تعداد 152 واحد صنعتی در این شهر مشغول به فعالیت بودند . تا سال 1933 این رقم به 1500 واحد رسید . پس از آن تعداد واحدهای صنعتی رشدی سریع یافت و در سال 1943 به 3200 واحد رسید . این تعداد برابر نصف کل صنایع صهیونیستها در فلسطین آن زمان بود . در 14 ماه مه 1948 تشکیل مملکت اسرائیل در این شهر اعلام شد . امروزه تل آویو محور اقتصاد رژیم صهیونیستی است و مرکز تجمع کارخانه ها و بانکها و مؤسسه هایی بازرگانی می باشد . کارخانه های صنایع ابریشم بافی ، جوراب بافی ، شیرینی پزی ، مشروبات غیرالکلی ، سیگار ، پوشاک ، کفش و الماس تراشی در این شهر وجود دارد . تل آویو نقطه ارتباطی مهم و مرکز راه آهن است . علاوه بر آن ، مراکز علمی و فرهنگی ، اداره نشریات ، مرکز اطلاعات علمی و فنی ، اداره ارتباطات علمی ، انستیتوی معادن ، انستیتوی تشعشع و نظایر ، انستیتوی علوم فضائی ، دانشگاه تل آویو ، دانشگاه بارایلان ، چندین مدرسه عالی و 440 مدرسه دیگر در آن وجود دارد . این شهر تا سال 1981 دارای 14 بیمارستان و 150 موزه و 40 سینما و دو تئاتر و یک ایستگاه رادیو ، و چندین مرکز جلب سیاهان بود .

مآخذ :

1. مصاحب ، غلامحسین : دائرة المعارف فارسی ، چاپ انتشارات فرانکلین ، جلد اول ، فروردین 1345 ه - . ش .
2. دباغ ، مصطفی مراد : بلادنا فلسطین ، ج 4 ، ق 2 ، بیروت 1972 .
3. صایغ ، انیس : بلدانیة فلسطین المحتلة ، بیروت 1968 .
4. شاعر ، محمدابراهیم : جغرافیه فلسطین العسکریة ، بیروت 1970 .