قانونی بودن فلسطین

الف - در سطح عربی :

از زمان تشکیل سازمان آزادی بخش فلسطین در سال 1964 مشکل نمایندگی مردم فلسطین از بزرگترین مشکلاتی بود که سازمان آزادی بخش فلسطین ( ساف ) در صحنه عربی و بین المللی با آن مواجه بود تا اینکه کشورهای عضو اتحادیه عرب در هفتمین کنفرانس سران عرب که اواخر سال 1974 در رباط تشکیل شد به طور نهایی اقدام

به حل این مشکل کردند و سازمان آزادی بخش فلسطین را تنها نماینده مردم فلسطین معرفی کردند .

به این ترتیب بیانه ( قطعنامه ) کنفرانس رباط نقطه عطفی در تاریخ ملت فلسطین محسوب می شود . زیرا مشکل نمایندگی فلسطینان را به طور قطعی حل کرد این مسأله در صحنه بین المللی نیز پی آمدهایی در پی داشت . به دنبال آن نخست وزیر اتحاد جماهیر شوروی الکسی کوسیجین از عرفات استقبال کرد و دو طرف بیانه مشترکی مبنی بر ابرار خشنودی از تصمیمات کنفرانس رباط منتشر کردند .

ب - در سطح بین المللی :

از دوره هشتم مجمع عمومی مسأله فلسطین از دستور کار سازمان ملل متحد حذف گردید اما تلاشهای فراوان ( بی وقفه ) کشورهای عرب بعد از جنگ اکتبر 1973 و نیز همکاری کشورهای عدم تعهد ( غیر متعهد ) و سازمان کنفرانس اسلامی و کشورهای کمونیسم و دوست سبب شد تا در دوره بیست و هفتم مجمع عمومی سازمان ملل متحد مسأله فلسطین در صدر موضوعات دستور کار این مجمع قرار گیرد . در تاریخ 14/10/1974 قطعنامه 4210 صادر گردید که در آن با شرکت سازمان آزادی بخش فلسطین به عنوان نماینده مردم فلسطین در مذاکرات مربوط به فلسطین در جلسات عمومی این مجمع موافقت به عمل آمد .

به دنبال این دعوت ، درخواست یاسرعرفات رهبر ساف به عنوان اولین رهبر جنبش آزادی بخش ملی فلسطین بود که سازمان ملل از وی خواست مشکل ملتش را برای جامعه جهانی بیان دارد در میان استقبال نمایندگان کشورهای جهان وارد سازمان ملل می شد .

در 22/11/1974 مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه های 3236 و 3237 را منتشر کرد که اولی در مورد مشخص کردن حقوق ( قانونی ) ثابت مردم فلسطین و اعتراف به آن بود و دومی به دعوت از ساف برای شرکت در جلسات این مجمع به عنوان ناظر اختصاص داشت .

در قطعنامه شماره 3237 ذکر شد که مجمع عمومی از سازمان آزادی بخش فلسطین به عنوان ناظر برای شرکت در جلسات و اقدامات ( عملکردهای ) مجمع عمومی دعوت به عمل می آورد . این مسأله زمینه را برای شرکت ساف در مناقشات مربوط به دستور کار مجمع عمومی و کنفرانسهای

بین المللی که با نظارت سازمان ملل تشکیل می شد فراهم کرد . به این ترتیب ساف از تمام مزایای ( امتیازات ) کشورهای عضو غیر از حق رأی و ارائه طرح قطعنامه ها برخوردار می شد . به این ترتیب ساف اولین جنبش آزادی بخش ملی بود که در سازمان ملل به عنوان ناظر تعیین گردید .

در دوره سی ام مجمع عمومی سازمان ملل که در 10/11/1975 برگزار نشد این مجمع قطعنامه 3375 را مبنی بر ضرورت شرکت سازمان آزادی بخش فلسطین در کنفرانسهای مربوط به خاورمیانه صادر کرد . در این قطعنامه آمده : مجمع عمومی از سازمان آزادی بخش فلسطین به عنوان نماینده مردم فلسطین برای شرکت در تمام تلاشها و مذاکرات و کنفرانسهای مربوط به خاورمیانه که زیر نظر سازمان ملل متحد تشکیل می شود همسان ( همانند ) کشورهای دیگر که در قطعنامه 3236 تعیین گردیده اند دعوت به همکاری می کند .

به دنبال امضای قرارداد ( معاهده ) کمپ دیوید قطعنامه 33/28 در 7/12/1978 صادر گردید که سبب افزایش مسئولیت و اهمیت بیشتر این سازمان شد . در این [7قطعنامه ]آمده هرگونه قرارداد مربوط به حل مشکل فلسطین در صورتی معتبر است که در چارچوب منشور و قطعنامه های سازمان ملل باشد و دستیابی فلسطینان به حقوق حقه اش ( حق قانونی ) مثل بازگشت به سرزمینشان و استقلال و تمامیت ارضی فلسطین مد نظر قرار گرفته شده باشد و سازمان آزادی بخش فلسطین نیز در این قراردادها شرکت کند .

مأخذ :

1. کیالی ، عبدالوهاب : موسوعة السیاسة ، مؤسسة العربیة للدراسات و النشر ، جلد چهارم ، 1991 .