عزیز شحاده ( طرح - )

در پی جنگ سال 1967 و اشغال بقیه سرزمینهای فلسطین توسط صهیونیستها ، بعضی از شخصیتهای فلسطینی خواستار ایجاد دولت فلسطینی و حل مشکل فلسطین با دشمن صهیونیستی از راه مذاکره شدند . یکی از این طرحها طرح عزیز شحاده بود که برای بررسی به عده ای از شخصیتهای فلسطینی ارائه شد .

عزیز شحاده مسأله حق ملت فلسطین را در تعیین سرنوشت خویش بیان کرد و گفت که آنها علی رغم اصرار رهبران عرب و به رغم متون منشور سازمان ملل متحد ، از این حق محروم شده اند . لذا ملت فلسطین با اینکه به کسانی که برای حل مشکل آن جان خود را نثار کردند و با اخلاص کار کردند ، احترام می گذارد . برای کسانی که در گذشته و حال و آینده برای حل مشکل آن تلاش کرده اند ارزش کمتری قایل نیست .

عزیز شحاده زیر شعار عدم پراکندگی و از بین رفتن مسأله فلسطین ، از رهبران فلسطین دعوت کرد تا کنفرانسی متشکل از نخبگان آگاه و کسانی که در فلسطین اقامت

دارند تشکیل شود و این کنفرانس برای تشکیل شورای ملی فلسطین باید تلاش کند .

وی مأموریتهای شورای را چنین تعیین کرد انتخاب یک هیأت ملی که بتواند در " مجالس عربی و بین المللی " به نام ملت فلسطین حرف بزند و با جامعه کشورهای عربی برای توافق بر مسیر واحد آن ارتباط داشته باشد و خواستار اعتراف سازمان ملل متحد به حق ملت فلسطین در تعیین سرنوشت خود ، شود .

در پایان موضع آن درباره گفت وگو با طرفهای مربوطه در مورد مسأله فلسطین با این نظر که این مسأله دارای اثر مثبتی است ، معلوم شود تا اینکه این امر به همه پرسی ملی با نظارت هیأت بین المللی مورد قبول ، منتهی گردد .

طرح عزیز شحاده شامل ایجاد یک دولت مستقل فلسطینی براساس تقسیم مرزهای سال 1947 با موافقت بر سر تعدیلات جزیی بر سر مرزها در گفت وگوهای آینده ، می باشد . این دولت جزء سازمان ملل متحد است و شهر بیت المقدس بجز منطقه داخل حصار شهر که تحت نظارت دو دولت باشد پایتخت آن است .

براساس این طرح هر کدام از طرفین می توانند آزادانه به اماکن مقدسه رفت و آمد داشته باشند . به دولت عربی بندری در کنار دریا داده شود تا امکان مسیر رفت و آمد به آن بندر را داشته باشد .

حکومت اسرائیل حقوق مردم فلسطین را در مورد زمینهایشان براساس قطعنامه شماره 194 سازمان ملل متحد صادره در سال 1949 ( نک : آوارگان فلسطینی ، حقوق ) به رسمیت بشناسد .

دو دولت قراردادهای عدم تجاوز و همکاری های اقتصادی را بین خود امضاء کنند . همان طوری که باید سازمان ملل متحد مرزهای دولت فلسطینی و استقلال آن را به رسمیت بشناسد .

عزیز شحاده پس از اعلام طرح خود با کمک عده ای از شخصیتهای فلسطینی که هم فکر وی بودند ، سعی در ایجاد ارتباط با مقامات اسرائیلی جهت مذاکره با آنها در مورد پیشنهاداتش کرد . یکی از این اجتماعات در 16/4/1968 با وزیر دفاع اسرائیل موشه دایان صورت گرفت و حمدی کنعان رئیس شهرداری نابلس در آن زمان در آن شرکت داشت .

این تحرکات سیاسی در داخل سرزمینهای اشغالی و خارج از آن به شدت رد شد و در 23/8/1967 سازمان آزادی بخش فلسطین بیانه ای صادر کرد که در آن هر نوع طرحی که بخواهد مسأله فلسطین را از راه مسالمت آمیز حل کند رد کرد و تأکید کرد که مسأله فلسطین براساس مسالمت حل نمی شود و در آن سازشکاری راه ندارد و فقط مسأله آزادسازی و تعیین سرنوشت است و هر طرحی که این حقیقت را نادیده بگیرد و آن را زیر پاگذارد ، شکست خواهد خورد .

چون ملت فلسطین هیچ چیزی را با آزادسازی سرزمینهایش عوض نمی کند . مردم فلسطین هر چند تحت شرایط سختی در زیر اشغال زندگی می کنند ولی این حقیقت را درک کرده اند که با پایداری و جهاد و ایمان و اراده خود ، بدون شک قادر هستند تا طرحها و تلاشهای سازشکارانه را شکست دهند .

هیأتها و شخصیتهای ملی در داخل کرانه غربی در تاریخ 4/11/1967 پیمان ملی مرحله ای را صادر کردند . در آن بر رد هر نوع طرحی که خواستار پایان مسالمت آمیز مسأله فلسطین شده باشد تأکید شده است .

پیمان تأکید داشت که " مسأله فلسطین ، مسأله همگانی عربی است و بر تمام امت عربی واجب است که از آن دفاع کنند و این ایمان ملی یگانه است که آن را بر آنها واجب کرده است و خطر هم متوجه تمام دنیای عرب است .

همچنین اصرار بر دعوت شبهه ناک را برای برپایی دولت فلسطینی که خواستار یک منطقه جدا افتاده بین اعراب و اسرائیل که در آن دولت فلسطین در کنار اسرائیل باشد را رد کرد . "

شهروندان کرانه غربی در عمان و بعضی از شخصیتهای اردنی نیز مخالفت خود را از طرحهای دعوت کننده به ایجاد یک دولت فلسطینی و مذاکره با دشمن صهیونیستی ، اعلام کردند .

مأخذ :

1. عبدالهادی ، مهدی : المسألة الفلسطینیة و مشاریع الحلول السیاسیة 1934 - 1974 ، بیروت 1975 .