ابراهیم بن محمد بن جماعة ( 805 - 872ھ/1402 - 1467م )

قاضی القضاة برهان الدین ، ابواسحق ، ابن جماعة کنانی ، شافعی ، مقدسی در بیت المقدس متولد شد ، در آنجا پرورش یافت و از محضر دانشمندان آن دیار بهره مند شد و نزد مشایخ زمانش تلمذ کرد . سخاوی در مورد وی گفته است او حافظ قرآن بود مسلم را از جد مادری اش فرا گرفت . به گفته ی سخاوی وی بر اجازه ی نقل روایت دست یازید . برهان الدین به سخنوری و تدریس و قضاوت همت گماشت و بر مسجدالاقصی به نیابت از پدرش خطیب مسجد گشت . گفته شده است که وی با کلام فصیح و بلیغ خاص خود و با صدای محکم و بلند سخنرانی می کرد به طوری که او را سخنور سخنوران لقب دادند .

او تدریس در مدرسه ی دواداریة در بیت المقدس را برعهده گرفت و به جای پدرش به قضاوت پرداخت . سپس بعد از وفات قاضی علاءالدین بن سائح از زمان حکومت پادشاه الأشرف اینال در شانزدهم ماه شعبان 858ھ . ق/1452م وی او را به کار قضاوت مستقل گماشت . قضاوتش همراه با شهامت و تقوا و احترام فراوان بود . برهان الدین منزلت و مقام شامخی کسب نمود و کلام و حکمش نفوذ زیادی داشت و همچنان به قضاوت و امور دیگر در بیت المقدس پرداخت تا اینکه وفات یافت و در خاک ماملا دفن گردید .

مآخذ :

1. عسقلانی ، ابن حجر : انباء الغمر بابناء العمر ، دمشق 1399ھ .
2. سخاوی : الضوء الامع لاهل القرن التاسع ، قاهره 1355ھ .
3. حنبلی ، مجیرالدین : الأنس الجلیل بتاریخ القدس و الخلیل ، نجف 1968م .