نصار ، فؤاد ( 1977 - 1914 )
رهبر مبارز فلسطینی و دبیر اول حزب کمونیست اردن ( 77 - 1951 ) بود . در شهر بلودان سوریه از پدر و مادر فلسطینی به دنیا آمد . آنها از ناصره به آنجا برای کار تعلیم آمده بودند .
در سال 1920 با خانواده اش به شهر ناصره محل تولد پدر و مادرش برگشت و وارد مدرسه ابتدایی شد . وی مجبور گردید برای کمک خرجی خانواده به صنعت کفاشی روی بیاورد و مادرش تدریس را برعهده داشت .
در فعالیتهای ملی در انقلابی براق ( اوت سال 1929 ) مشارکت کرد و در تظاهراتی که از بانیان آن بود ( نک : انقلاب 1929 ) تلاش کرد .
در هنگامی که انقلاب 39 - 1936 شعله ور شد ، فواد نصار در آن شرکت کرد و در سال انقلاب دستگیر شد . اتهام او ایجاد یک سازمان زیرزمینی برای مبارزه با قیمومیت بریتانیا بود . علی رغم اینکه دیوان اداری او را به یک سال زندان و یک سال تبعید محکوم کرد حکومت قیمومیت او را آزاد کرد .
در حالی که با دیگر زندانیان سیاسی همراه بود به او اقامت اجباری در الخلیل تحمیل شد . ولی این حکم به دلیل ادامه فعالیت سیاسی او تمدید شد و به روستای یطه تبعید گردید و دادگاه حکم زندانی شدن یک سال دیگر او را داد . در زندان عکا با بعضی از سوسیالیستهای فلسطینی در اواخر سال 1937 ملاقات کرد و وارد کار با حزب سوسیالیست فلسطین شد پس از اینکه پایه ها و قضایای جهاد
( نبرد ) طبقاتی وقفیه ملی ، را به گفته خودش شناخت .
هنگامی که آزاد شد مقامات انگلیسی حکم زندگی اجباری در ناصره را برای او صادر کردند ولی او به الخلیل فرار کرد و دوباره به انقلابیون پیوست و رهبری انقلاب در پایان سال 1938 او را به لبنان دعوت کرد .
در ابتدای سال 1939 به فلسطین بازگشت در حالی که رهبری انقلاب مسلحانه را در بیت المقدسش و الخلیل پس از عبدالقادر الحسینی که در یکی از نبردها مجروح شده بود ، به عهده داشت . فؤاد نصار تا پایان انقلاب در سال 1939 در این مقام بود .
در این فاصله وارد جنگهایی با نیروهای انگلیسی شد که از آن میان نبردهای کسلار ، عرطوب ، أم الروس و مارالیاس است . در این نبردها بود که خود را نشان داد و محبوبیت او بیشتر گردید . کنیه او تا روز وفاتش ابوخالد بود در حالی که او پسری نداشت . در اکتبر 1939 دست راستش و همین طور در کتفش زخم بزرگی پدید آمد .
زمانی انقلاب مسلحانه پایان یافت فلسطین را به قصد عراق ترک کرد و با پای پیاده در 1/1/1940 به بغداد رفت و در آنجا به دانشکده نظامی رفته و چند ماه پس از آن فارغ التحصیل شد . فؤاد ناصر با سایر دوستان فلسطینی اش که به عراق پناهنده شده بودند در جنبش رشید عالی الکیلانی ( مارس سال 1941 ) شرکت کرد .
پس از سرکوبی این جنبش او و دوستانش به سوی ایران عقب نشینی کردند . ولی پس از اینکه مقامات ایرانی به آنها اجازه ماندن را نداند به عراق بازگشته و مقامات عراقی آنها را به کردستان منتقل کردند . سپس مقامات عراقی فؤاد نصار را برای چند ماه در تابستان 1941 دستگیر کردند .
در اواخر سال 1942 حکومت قیمومیت بریتانیا یک عفو عمومی را برای کسانی که در انقلاب شرکت کرده بودند ، صادر کرد و فؤاد نصار در 1/1/1943 به سرزمین خود برگشت . ولی مقامات قیمومیت اقامات اجباری را در ناصره بر او تحمیل کردند .
در سپتامبر سال 1943 سوسیالیستهای عرب فلسطینی از حزب کمونیست فلسطین جدا شده و حزب
خاص خود را ایجاد کردند که گروه آزادی فلسطین نام نهاده شد و فؤاد نصار پس از کنفرانس عمومی که در ناصره برگزا شد عضو کمیته مرکزی آن و در شباط سال 1948 دبیرکل آن گردید .
در زمانی که کنفراسن کارگران عرب در فلسطین تشکیل گردید فواد نصار دبیرکل کنفرانس شد . علاوه بر آن مسئول چاپ روزنامه کنفرانس و گروه " الاتحاد " در طول دو سال 1947 و 1946 نیز بود .
پس از جنگ سال 1948 سازمان منحل شد و فؤاد نصار و بعضی از دوستانش در کرانه غربی سکنی گزیدند . سپس رهبری کمیته اقدام به ایجاد حزب کمونیست اردن نمود . فؤاد نصار دبیر اول آن شد و تا زمان مرگ در این مقام بود .
در طول این زمان طولانی فؤاد نصار در اردن ( 58 - 1957 ) دستگیر گردید و وقتی آزاد شد ابتدا به دمشق ( 58 - 1957 ) و سپس به بغداد ( 59 - 1958 ) و آلمان دموکراتیک رفت و تا سپتامبر 1967 در آنجا ماند تا اینکه به اردن بازگشت و در آنجا بود تا اینکه در اثر سرطان جگر در 30/9/1977 درگذشت .
فؤاد نصار در بهار 1971 به عنوان عضو مجلس ملی فلسطین انتخاب شد همان طوری که ریاست مجلس شورایعالی و دولتی بین ملتها را به دلیل رسیدنش به سن 60 سالگی در نوامبر سال 1974 برعهده گرفت . حزب کمونیست و دولت بلغارستان به او از قبل لقب دیمترتوف را داده بودند . فؤاد نصار دارای فعالیت فکری گسترده ای است . از معروفترین تألیفاتش عبارتند از : " مسأله فلسطین و دیدگاه گروه جدا شده از آن " و " مأموریتهای ایجاد شده در برابر حزب کمونیست اردن در شرایط کنونی " .
مأخذ :
- امیل توما و دیگران : فؤاد نصار ، الرجل و القضیه ، القدس 1977 .
