صفوریة ( روستای - )
روستایی عربی واقع در هفت کیلومتری شمال غرب " ناصرة " است . راهی که به آن منتهی می شود از سمت راست راه ناصرة - - شفاعمرو به طور فرعی جدا می گردد .
منطقه صفوریة یکی از دروازه های " الجلیل " نزدیک و محل ورود طبیعی به آن محسوب می شود . از دیرباز موقعیت جغرافیایی و دشت وسیع آن به آن اهمیت بسیار بخشیده است .
در زمان روم صفوریس نامیده می شد و هیرودوس انتیباس آن را با دیواری بلند محصور کرد . در طی چهار قرن نخست مسیحیت مرکز استانی وسیع محسوب می شد که بخش غربی " الجلیل الأدنی " را در بر می گرفت .
اروپاییان در سال 1183م آن را پایگاه دفاعی خود قرار دادند و به عنوان مرکزی برای گردآوری سپاهیان خود در برابر سپاهیان صلاح الدین ایوبی از آن استفاده کردند . در سال 1745م ، شیخ ظاهر عمر زیدانی بر روی تپه صفوریه ، قلعه ای بنا کرد .
صفوریه در قطعه زمینی وسیع و در ارتفاع 275 متراز سطح زمین بنا شد . این قطعه زمین بخشی از دشت صفوریه است که امتداد دشت حاصلخیز بطوف از طرف جنوب محسوب می گردد . خانه های روستا گلی و سیمانی و دارای خطوط و اشکال مستطیلی است . خیابانهای روستا یکدیگر را قطع می کنند و در بخش مرکزی و تجاری روستا به هم می پیوندند .
رشد صفوریه در دو جهت شمال غربی و جنوب شرقی به قیمت کاسته شدن زمینهای کشاورزی تمام شد که از همه سو آن را دربرگرفته است . در مدت کوتاهی مدارس دخترانه و پسرانه در روستا تأسیس شدند . همچنین در آن شورای محلی وجود داشت که بر اداره روستا و پیشرفت آن نظارت داشت . در سال 1948 مساحت آن به صد و دو جریب می رسید .
مساحت زمینهایش 55378 جریب بود و زیتون محصول اصلی روستا به شمار می رفت و مساحت 3270 جریب از زمینهای کشاورزی را دربرداشت . وزن محصول یک جریب در منطقه صفوریه حدود 125 کیلوگرم بود . علت این امر حاصلخیزی خاک و فراوانی آبهای سطحی و زیرزمینی می باشد که در آبگیرهای خروب و مسند و در چشمه سارهای صفوریه از جمله چشمه " قسطل " ظهور می یابد .
در سال 1922 تعداد ساکنان روستا 2582 تن بود که افزایش یافت و در سال 1945 به 4330 تن رسید که اغلب آنان به کشاورزی اشتغال داشتند . نیروهای اشغالگر صهیونیستی در سال 1948 ساکنان صفوریه را بیرون راندند و روستا را ویران ساختند و در سال 1949 مستعمره " تیسفوری " را در سمت جنوبی آن ایجاد کردند .
مأخذ :
- دباغ ، مصطفی مراد : بلادنا فلسطین ، جلد 7 ، ق 2 ، بیروت 1974 .
