علائم خط و نوشتن قدیم فلسطین
حدود 1000 سال قبل از میلاد مسیح به کار بردن علامت نوشتن و خط توسط فینیقی ها و قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) آغاز شد . فینیقی هاphoenica یا فینیقیه یک امپراطوری وسیع ساحلی شامل کشورهای زیادی از جمله سوریه و فلسطین بود که از دریای مدیترانه به سمت شرق تا کوههای لبنان امتداد داشت و Phoenicians به مردمی اطلاق می شد که منسوب به آن دیار بودند ( نک : فینیقی ها ) .
قفقازی Semites به مردمی که قفقازی الاصل و شامل اعراب سوریه و فلسطین ، فینیقیها ، آشوری ها ، کلدانی ها - - بابلی ها و و سایر ساکنین قسمتهای شرقی دریای مدیترانه بودند گفته می شد و نیز نام قبیله ایست منسوب به sem یا ( به زبان عبری Shem که از لاتین قدیم مشتق شده ) . نام این قبیله منسوب است به نام پسر بزرگ حضرت نوح پیغمبر و مریدان و پیروان او که در آن زمان در آن منطقه زندگی می کردند .
فینیقی ها این خط را که به شکل حرف ( ) آن به شکل ( ) بود آلف Alephنامیدند و آن را نماینده متعلقات صوتی " آو " با حلقوم بسته به کار بردند . مانند تلفظ Bottleباتل که در نیویورک شنیده می شود .
( Laryngealیا همچنین Laryngalمربوط و متعلق به اندامهای صوتی است که با حلقوم بسته و تنگ تولید می شوند و اثر دلخواه را برای تولید و تقلید صدای حلقومی خفه ، روی صدا گذاشته و به این جهت دیوراه بالائی و کناره ها به هرطرف بالا و پایین و یا به اطراف برده می شوند . )
بعد از 900 سال قبل از میلاد مسیح یونانی ها آن علامات را از فینیقی ها قرض کرده و با تغییراتی آن را به شکل ( ) درآوردند . آنها همچنین نام آن را به آلفا تغییر دادند .
از آنجایی که آنها تلفظ حلقوم بسته را نداشتند ، این شکل را به علامت صدادار " آ " به کار بردند . بعدا آن را به دو شکل ( 5 و 6 ) توسعه دادند که میله ( خط ) شیب یک طرفه دارد و به هریک از دو طرف و سرانجام در شکل ( ) میله یا خط به صورت افقی درآمد .
شکل یونانی سالها بدون تغییر ماند تا از طریق اتروسکان ها Etruscan ( یا همچنین Etrurian به مردمی گفته می شد منسوب به منطقه Etruria با همه خصوصیات ، آداب و رسوم ، فرهنگ و زبان خاص آنها . این مردم قبل از رومیان قدیم در آن سرزمین می زیستند که به تدریج زبان آنها از طرف زباندانان آن عصر محکوم به فنا شد و به تدریج ملیت و زبان آنها مرد و از بین رفت ) .
به داخل الفبای روم و به شکل ( و ) راه یافت . شکل بزرگ تزئینی ( ) الگو و سبملی است برای حروف بزرگ ما ، شکل چاپی ( ) و نوشتنی ، ( ) شکل نوشتنی رومی ها ( ) و ( ) به رومی های بعدی و قرون وسطایی Medievalهمچنین Mediaevelمنسوب به مردم
قرون وسطی که به زبان لاتین جدید آن را Medium Aevum و به لاتین قرون وسطی آن را Medium neuter of Mediusمی نامند .
- و حروف شکسته ( ) و چاپی شکل ( ) و نوشتنی شکل ( ) که اساس حروف کوچک مدرن ما می باشند توسعه یافت .
حدود 1000 سال قبل از میلاد فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوریه و فلسطین و... ) به کار بردن علامت نوشتنی را شروع کردند به اشکال ( و و ) و به آن نام " بیت " دادند به معنی " خانه " و به عنوان حرف بی صدای " ب " به کار بردند .
900 سال قبل از میلاد ( یعنی 100 سال بعد از فلسطینیان ) یونانی ها علامت را قرض کرده و با تغییر مثلث آن به پایین تر ، شکل ( ) نام آن را به " بیتا " تغییر دادند .
به تدریج یونانیها اشکال قرینه ای بیشتری با تکمیل کردن و تعیین دو مثلث معکوس شده ( ) به وجود آوردند و در توسعه نهایی علامت یونانی کمان هازی به شکل ( ) ظاهر می شود و... الخ .
حدود 1000 سال قبل از میلاد فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) علامت نوشتنی ( ) را مانند شکل ( ) به کار بردند . آنها به آن " گیمل " به معنی شتر نام دادند و آن را به عنوان حرف بی صدای " ک " به کار بردند . بعد از 900 سال قبل از میلاد مسیح ( 1000 سال بعد از اهالی سوریه و فلسطین ) یونانیان با امانت گرفتن علامت آن را به شکل ( ) به کار بردند و بعدا سایر اشکال را تغییر داده و این طور تعیین کردند ( و و ) . آنها همچنین نام آن را به " گاما " تغییر دادند . با همان ارزش حرف بی صدا .
شکل ( 5 ) علامت یونانی بدون هیچ گونه تغییر توسط اتروسکانها به حروف الفبای رومی رسید ( - ) .
رومی ها اساسا علامت را برای هر دو صدای " گ " در " گایوس " و " ک " در " کایوس " به کار بردند . در این برهه از زمان آنها یک تغییر نوشتنی برای دو صدا تعیین کردند . آنها صدای غیر خوشایند " س " و " ک " و علامت دیگری جهت معرف بودن " گ " به کار بردند و آن " G " بود و... الخ .
حدود 1000 سال قبل از میلاد فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( از جمله سوری ها و فلسطینیان ) علامت نوشتنی ( ) را به شکل مثلثی شکلی را ( و ) به کار
بردند و به آن نام " دالث " دادند به معنی " درب " و آن را به عنوان حرف بی صدای " د " به کار بردند . آنها همچنین نام آن را به " دلتا " تغییر دادند . نیم دایره ( ) از طریق اتروسکان ها به الفبای رومی رسید و شکل بزرگ زینتی نمونه ای از حروف بزرگ مدرن ما است ، و چاپی ( ) و نوشتنی ( ) نوشتنی رومی ( ) به رومی بعدی و قرون وسطایی ( ) توسعه یافت و نوشتنی یا شکسته ( ) و... الخ .
حدود 1000 سال قبل از میلاد فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) علامت نوشتنی ( ) را به شکل ( ؟ ؟ ؟ ) به کار بردند . آنها آن را " ها " نامیدند و آن را به عنوان حرف بی صدای " ح " به کار بردند . بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانی ها با قرض گرفتن علامت از فینیقی ها به تدریج آن را به صورت آسان تر و با تغییر و تعیین آن به اشکال ( 6 - 5 - 4 - 3 ) درآوردند . آنها نیز نام آن را به " آ " تغییر داده و به عنوان حرف باصدای " ا " مورد استفاده قرار دادند . بعدا مجددا آن را نام گذاری کرده و با " ا کوتاه " مشخص ساختند تا با " آتا " که صدای " آ " بلند داشت متفاوت باشد . این نوع یونانی توسط اتروسکان ها به الفبای رومی ها رسید ( - ) و نمونه بزرگ زینتی ( ) الگوی حروف بزرگ مدرن ما است . چاپی ( ) و نوشتنی ( ) و نوشتنی رومی ها ( ) ، به رومی متأخر و قرون وسطایی تغییر یافت ( 10 ) و نوشتنی شکسته ( ) و خطوطی به اشکال مدور جایگزین آن کردند .
حرف ( ) " ف " سرانجام از نسل و خانواده حرف Vمی باشد . حدود 1000 سال قبل از میلاد فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) علامت نوشتنی به شکل ( - ) را به کار بردند . آنها آن را " واو " نامیدند و آن را به عنوان نیمه صدادار ( ) به کار بردند مانند تلفظ صدای W در Know, Knows در زبان انگلیسی .
چون ما در زبان فارسی این صدا را نداریم ضمنا علامتی هم برای نمایش آن نداریم بنابراین در اینجا صدای حرف Wرا این طور ووووووووووو نمایش می دهم که به صورت لبهای مدور و گرد باید صدای وووووووووووو را تلفظ نمود . در اینحالت نباید ردیف دندان بالا به لب پایین اتصال پیدا کند . مانند تلفظ کلمه Down یا Wall و Work . اگر در اولین مرتبه این تلفظ را نمی توانید طبیعی بیان کنید بهتر است با انگشت ، لب تحتانی خود را به سمت
پایین بکشید و بعد تلفظ کنید .
در این موقع صدای اصیل W یا همان وووووووووووو را به خوبی تلفظ خواهید کرد ) . بعد از 900 سال قبل از میلاد ( 100 سال بعد از فلسطینیان ) یونانیان حرف " ف " را از فینیقی ها قرض کردند و آن را به دو علامت " واو " به صورت شکل ( ) که آن را " دی گاما " نامیدند ، به عنوان حرف بی صدای وووووووووووو به کار بردند که در زمان بعدی یونان ناپدید شد . برای علامت دیگر حرف V یا " و " که آن به صورت اجدادش ( او - - وووووووووووو - ی و ف ) می باشد ، به کار رفت .
" دی گاما " از طریق اتروسکانها به الفبای رومی رسید ( 5 - 4 ) که به عنوان حرف بی صدای " ف " به کار برده شد... الخ . حدود 1000 سال قبل از میلاد فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( سوری ها و فلسطینیان ) شروع به کار بردن علامت نوشتنی به شکل ( - ) کردند .
آنها آن را " گیمل " یعنی " شتر " نامیدند و آن را به عنوان حرف بی صدای " گ " به کار بردند . بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانیها با امانت گرفتن علامت ( ) آن را به اشکال ( 7 - 6 - 5 ) تغییر دادند و نام آن را " گاما " گذاشتند . آنها آن را به عنوان هر دو صدا " گ " در " گایوس " و " ک " در " کایوس " به کار بردند . بعد در طول زمان آن را به شکل نوشتنی برای تفاوت صداها به کار بردند و به آن میله یا خطی به صورت افقی برای صدای " گ " اضافه کردند . در حالی که شکل را بدون تغییر برای ایجاد صدای " ک " باقی گذاشتند... الخ .
حدود 1000 سال قبل از میلاد فینیقی ها و سایر مردم قفقازی الاصل ( سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت ( ) را به شکل نوشتنی ( 2 - 1 ) شروع کردند و آن را " حاث " نامیدند و به عنوان صدای خفه با حلقوم بسته و بی صدا " ح " به کار بردند که در زبان انگلیسی و یا سایر زبانهای هند اروپائی وجود ندارد . بعد از 900 سال یونانیان علامت را از فینیقی ها امانت گرفته اولا با به کار بردن شکل ( ) و بعدا با حذف دو خط افقی بالا و پایین مطابق شکل ( ) نام آن را نیز تغییر داده و " آتا " نامیدند .
از آنجایی که مورد استفاده ای از آن در زبانشان برای صدای شرق مدیترانه ای " ح " ( به طوری که می دانید اعراب صدای حرف " ح " را بسیار غلیط و از ته حلق ادا می کنند مانند الحمدلله که چون حنجره ( اندام های صوتی ) ما و کشورهای غربی عادت به چنین تلفظی ندارد بنابراین تلفظ
آن برای کشورهای غیرعربی دشورا است از این رو یونانیها و رومی ها سعی کردند همان صدای " ح " را در زبان خود نیز به کار برند اما صدای ملایم و آرام که هم اکنون ما ایرانیان هم از این صدا به عنوان " ح " ملایم استفاده می کنیم مثلاً در کلمه ملاحت ، وقیح و غیره ) نداشتند ، در ابتدا آن را به عنوان حرف بی صدای " ح " ملایم به کار بردند و در یونان زمان بعد یاد گرفتند که آن را به عنوان صدای " ا ، بلند " به کار ببرند .
بعدا از امتیاز به کار بردن علامت اپسیلن استفاده شد و به صدای کوتاه و ملایم " ا " تبدیل گردید . اشکال یونانی که از طریق مردم اتروسکان به الفبای رومی رسید ( 6 - 5 ) نودار ارزش صدای صامت ( ح ) گردید... الخ .
حدود 1000 سال قبل از میلاد قنیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی ( ) را به شکل ( ؟ ؟ ) شروع کردند آنها آن را " ید " به معنی " دست " نهادند و آن را به عنوان حرف نیمه صدادار " ی " به کار بردند مانند Boy Toyانگلیسی . بعد از 100 سال یونانی ها با قرض گرفتن ، شکل های متعددی از آن به کار بردند ( 5 - 4 - 3 ) و سپس شکل ( ا ) را به کار بردند . آنها نام آن را به " یاتا تغییر دادند که نمود حرف صدادار آنها " ای " بود... الخ .
حرف همان ( ) تعریف مشابه حرف Iرا دارد . فقط ذکر چند نکته را ضروری می دانم : رومیان علامت را برای دو منظور حرف صدادار I ( ای ) و حرف نیمه صدادار Y ( ی ) مانند " یسیت " به کار بردند . بعدا موقعی که ضرورتی برای تفاوت دو صدا پیدا می شد ، به صورت بیقاعده دنباله ای برای نیمه صدادار به Iاضافه شد . مانند رومیان و مردم قرون وسطی . طبق شکل ( j - j ) و نوشتنی تزئینی ( j ) و این امتیاز نتوانست تا قرن 17 ثابت بماند تا وقتی حرف بزرگ ( J g ) و حرف کوچک ( j ) شکل جدید خود را به دست آوردند و نقطه بالای حرف کوچک ، همچنان روی حرف i باقیماند .
فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی K Kرا شروع کردند ؟ ؟ به شکل های ( 2 - 1 ) بعدا به شکل ( ) و به آن نام " کاف " به معنی " گودی دست " دادند و آن را به عنوان حرف بی صدای " ک " به کار بردند . بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانی ها با امانت گرفتن شکل ( ) جهت آن را تغییر دادند و فرم مشابه ( K - K ) را به آن دادند و نام " کاپا " بر
آن نهادند .
شکل یونانی بدون هیچ گونه تغییر از طریق مردم اتروسکان که قبل از رومیان می زیسته اند وارد الفبای رومی شد ( ) که به ندرت مورد استفاده قرار می گرفت . شکل بزرگ و تزئینی آن ( ) نمونه حروف بزرگ مدرن ما است چاپی ( ) و نوشتنی ( ) . نوشتنی رومی شکل ( ) تبدیل به رومی متأخر و قرون وسطایی شد ( ) و نوشتنی شکسته که اساس حروف کوچک مدرن ما را تشکیل می دهد ، چاپی ( ) و نوشتنی ( ) به وجود آمد .
فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل و سوری و فلسطینیان علامت نوشتنی LI را به شکل ( G - L ) به کار بردند . آنها آن را " لامه " نامیده و به عنوان حرف بی صدای خود " ل " مورد استفاده قرار دادند . بعد از 900 سال قبل از میلاد مسیح یونانیان این علامت را از فینیقی ها امانت گرفتند و آن را با شکل های مختلف ( 6 - 5 - 4 - 3 - ) نوشتند .
قبل از اینکه شکل منظم استاندارد خود را توسعه داده و به وجود آورند نام آن را تغییر داده و " لامبدا " گذاشتند . شکل ( و ( ) یونانیها ، بعدا ، بدون هیچ گونه تغییری از طریق اتروسکان ها به الفبای رومی رسید فرم ( ) .
بعدا شکل ( ) انحصارا در نوشتنی لاتین به کار رفت و نمونه بزرگ تزئینی ( ) الگوی حروف بزرگ مدرن ما است چاپی ( ) و نوشتنی ( ) نوشتنی رومی شکل ( ) به اشکال رومی متأخر و فرون وسطایی ( ) و نوشتنی شکسته ( ) که اساس حروف کوچک مدرن ما را تشکیل می دهد ، چاپی ( ) و نوشتنی ( ) توسعه یافت .
فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی Mm را که مبین حرف بی صدای " م " بود به کار بردند . اول به شکل ( 1 ) و بعدا به فرم ( ) و به آن نام " میم " دادند به معنی " آب " بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانی ها علامت را از فینیقی ها امانت گرفته و طبق شکل ( ) تغییر دادند ، با تغییر نام آن به " مو " آن را طبق شکل ( ) تعیین کردند و به تدریج آن را شبه شکل ( ) درآوردند .
شکل یونانی آن بدون هیچ گونه تغییری از طریق مردم اتروسکان به الفبای رومی رسید شکل ( - ) . آنها فرم تزئینی بزرگ ( ) را به وجود آوردند که اساس حروف بزرگ مدرن ما است . چاپی ( ) و نوشتنی (
) و نوشتنی رومی به اشکال ( ) به رومی متأخر و قرون وسطایی ( ) و نوشتنی شکسته ( ) رسید که اساس حروف کوچک نوشتنی ( ) و چاپی ( ) ما می باشد .
فینیقی ها و سایر مردم قفقازی الاصل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی ( ) که نمودار حرف بی صدای " ن " بود به کار بردند .
اول به شکل ( ) و سپس به شکل ( ) . آنها نام علامت را " نون " به معنی " ماهی " گذاشتند . بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانیها با قرض گرفتن علامت از فینیقی ها در فرم ( ) نام آن را به " نو " تغییر دادند و بعدا با تعیین فرم ( ) و سرانجام مشابه شکل ( ) درست کردند . شکل یونانی بدون تغییر از طریق اتروسکانها به الفبای رومی رسید ( - ) آنها فرم نمونه بزرگ زینتی ( ) را توسعه دادند که اساس حروف بزرگ مدرن چاپی ( ) و نوشتنی ( ) می باشند . نوشتنی رومی ها ( - ) شامل اصلاحات ممتد در طول قرون وسطی شد و فرم ( ) و نوشتنی شکسته ( ) که اساس حروف کوچک مدرن ما در چاپی ( ) و نوشتنی ( 14 ) می باشد ، به وجود آمد .
فینیقی ها و سایر مردم قفقازی الاصل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی Ooرا به شکل دایره ( ) و علامتی کوچک همه علامات دیگر در نوشتن خود به کار بردند و آن را " کای این " نامیدند ، به معنی " چشم " و آن را در تأکید صدای خفه حلقومی بی صدای ( ک ) به کار بردند که در انگلیسی یا سایر زبانهای هند و اروپائی یافت نمی شود .
مانند صدای ( ) در زبان انگلیسی مدرن . بعد از 900 سال قبل از میلاد مسیح یونانیان علامت را فینیقی ها امانت گرفته و با حفظ اندازه کوچک آن ( ) به تدریج اندازه آن را به اندازه سایر حروف الفبای خود رساندند . ( ) چون یونانی ها مورد استفاده آن را در زبان خود که صدای صامت و گنگ " ک " بود نداشتند آن را به عنوان حرف صدادار " ا " به کار بردند .
آنها نیز نام علامت را اول از Cayin به سادگی ( ) و سپس به " امیکرون " به معنی " ا کوتاه " به کار بردند . بدین جهت که از " امگا " یا " او بلند " تشخیص دهند آن را با معرفی کردن در آخر الفبای خود جای می دادند . علامت ( امیکرون ) یونانی از طریق اتروسکانها به رومیان
رسید که آن را هم به عنوان ( ا کوتاه و بلند ) به کار بردند . به تدریج شکل بیضی به آن دادند . شکل ( - ) شکل رومی به حروف بزرگ مدرن ما ، چاپی ( ) و نوشتنی ( ) رسید .
شکل قرون وسطایی ( ) و نوشتنی کشیده اساس ( ) حروف کوچک مدرن ما را به شکل چاپی ( ) و نوشتنی ( ) تشکیل می دهد . فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) علامت نوشتنی ( ) که بین حرف بی صدای ( پ ) بود به کار بردند و به اشکال مدور و گوشه دار ( و ) آن را " پی " نامیدند به معنی " دهان " .
بعد از 900 سال قبل از میلاد مسیح یونانیها با امانت گرفتن علامت از فینیقیها به شکل عمودی گرد ( ) به کار بردند آنها بعدا با بزرگ کردن منحنی شکل ( ) و تغییر دادن آن ، آن را به فرم ( ) تعیین کردند و علامتی راست گوشه مانند به آن دادند فرم ( ) و به تدریج آن را شبیه شکل ( ) درآوردند .
آنها نام علامت را نیز به " پی " تبدیل کردند . فرم ( ) از طریق اتروسکانها به رومی ها رسید ( ) . آنها خمیدگی و انحنا را بسته و آن را مانند حلقه گرد کردند ( ) و به شکل بزرگ تزئینی ( ) توسعه دادند که اساس حروف بزرگ مدرن ما را ، چاپی ( ) و نوشتنی ( ) تشکیل می دهد .
شکل نوشتنی رومی ( ) به فرم های متعدد قرون وسطایی برجستگی خاصی داد . مانند قرون وسطایی ( ) و نوشتنی شکسته ( ) که اساس حروف کوچک چاپی و ( ) نوشتنی ( ) ما را تشکیل می دهد .
فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی شکل ( ) را به کار بردند و نام " کوف " را بر آن نهادند به معنی " میمون " و آن را به عنوان یک حرف صامت غشائی که از ته حلق ادا می شود به کار بردند که در زبان انگلیسی یا سایر زبانهای هند و اروپایی پیدا نمی شود .
بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانیان با امانت گرفتن علامت از فینیقی ها ( ) آن را به تدریج به صورتی که خط عمودی از دایره عبور نکند به کار بردند ( ) . آنها نام آن را نیز تغییر داده و " کوپا " گذاشتند .
از آنجایی که یونانیان چنین مورد استعمالی در زبان خود نداشتند آنها هم صدای مشابه " ک " را به کار بردند که
معمولا برای بیان علامتی بی مصرف در الفبای آنان به کار می رفت . فرم ( ) یونانی از طریق اتروسکانها به الفبای رومی رسید ( ) . رومی ها به تدریج عادت به نوشتن خطی در انتهای عمودی آن کردند .
آنها علامت را به عنوان " ک " در جلوی Uبه کار بردند . حرف بزرگ تزئینی رومی ( ) نمونه ایست از حروف بزرگ مدرن ما چاپی ( ) و نوشتنی ( ) . نوشتنی رومی شکل ( ) به رومی متأخر و قرون وسطایی ( ) و شکسته ( ) تبدیل شد که دم آن به صورت بلندتری در سمت راست آن مبدل شد .
اینها نمونه حروف کوچک مدرن چاپی ( ) و نوشتنی ( ) ما هستند .
فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) علامت نوشتنی ( 3 - 2 - 1 ) را به کار بردند .
آنها نام آن را " راش " گذاشتند به معنی " سر " . بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانیان با امانت گرفتن علامت ینیقی ها ( ) آن را به سمت خارج مستقیما ادامه دادند و ( ) جهت آن را نیز تغییر دادند ( ) . آنها نام آن را نیز تغییر دادند و " رائو " گذاشتند .
شکل یونانی از طریق اتروسکانها به الفبای رومی رسید ( ) .
رومی ها با اضافه کردن یک دم که از دایره جدا می شد ( 8 ) برای تمیز بین این علامت و حرف ( ) الفبای خودشان ، از آن استفاده می کردند . علامت زینتی بزرگ روم ( ) نمونه حروف بزرگ مدرن ما است . چاپی ( ) و نوشتنی ( ) .
نمونه ( ) به رومی متأخر و قرون وسطایی ( ) تبدیل شد و سپس به شکسته ( ) که اساس حروف کوچک مدرن ما را ، چاپی ( ) و نوشتنی ( ) تشکیل می دهد .
فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) استفاده از علامت نوشتنی شکل ( 1 ) را شروع کردند و نام آن را " شین " Shinیا " سین " Sinگذاردند به معنی دندان و آن را به عنوان حرف بی صدای " ش " یا " س " به کار بردند .
بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانیان با امانت گرفتن علامت از فینیقی ها نوشتن آن را به ( - یا ) نوع مختلف شکسته به اشکال ( - - - ) و انتهای آن را به صورت کلاسیک مشابه شکل ( ) به کار بردند .
آنها علامت را به عنوان بی صدای خود " س " به کار بردند .
آنها همچنین نام آن را " سیگما " گذاشتند بدین جهت که آنها آن را با نوع مشابه سامی اشتباه می کردند " سامخ " نامیدند ( به حرف ( ) مراجعه شود ) .
نمونه ( ) یونانیها از طریق اتروسکانها به الفبای رومی رسید ( ) . رومی ها آن را به صورت با قاعده گرد و مدور ( ) درآوردند .
علامت بزرگ تزئینی آنها نمونه حروف بزرگ مدرن ما است ( ) و نوشتنی ( ) و چاپی ( ) . نمونه ( ) رومی ها به رومی متأخر و قرون وسطایی ( 11 - 10 ) و شکسته ( ) که اساس حروف کوچک مدرن ما است به صورت چاپی ( ) و نوشتنی ( ) تبدیل شد .
فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی را در سه شکل نامنظم و غیرقابل تغییر ( - - ) به کار بردند .
آنها نام آن را " تاو " گذاشتند به معنی " علامت " و آن را به عنوان حروف بی صدای " ت " به کار بردند .
بعد از 900 سال قبل از میلاد مسیح ، یونانیها علامت را از فینیقی ها امانت گرفتند و با تغییر دادن شکل آن ، آن را به صورت " ت " کامل نوشتند شکل ( و ) آنها همچنین نام آن " تاو " گذاشتند .
شکل یونانی بدون تغییر از طریق اتروسکانها به الفبای رومی رسید ( ) شکل تزئینی بزرگ ( ) نمونه حروف بزرگ ماست ، چاپی ( ) و نوشتنی ( ) .
نوشتنی رومی ها به شکل ( ) به رومی متأخر و قرون وسطی ( ) تبدیل شد و شکسته ( ) اساس حروف کوچک مدرن چاپی ( ) و نوشتنی ( ) ما را تشکیل می دهد . حرف ( ) از حرف ( ) به وجود آمده است .
حدود 1000 سال قبل از میلاد مسیح فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی ( - ) را شروع کردند . آنها به آن نام " واو " دادند و آن را به عنوان حرف نیمه صدادار وووووووووووو به کار بردند ، مانند صدای ( ) در Know و Knows انگلیسی .
بعد از 900 سال قبل از میلاد وقتی که یونانیان الفبا را از فینیقی ها امانت گرفتند آن را به دو شکل " واو " توسعه دادند . اولین علامت که آنها آن را U لخت نامیدند و آن را
به عنوان حرف صدادار ( ) به کار بردند ( 6 - 5 - 4 - 3 ) و برای علامت دیگر به حرف F مراجعه کنید .
شکل یونانی بدون دم از طریق اتروسکانها به الفبای رومی رسید ( - ) که برای دو صدا به کار برده می شد ، نیمه صدادار W و صدادار U به طوری که در نوشتن کلمه Veinoو Ivlivsبه کار می رفت . در رومی متأخر صدای W به Vتبدیل شد . در روم قرون وسطی ( ) صدای U . V . W را به صورت با قاعده تعیین نکردند ، به طوری که در شکسته ( ) علامت مشخص دم دار برای U به کار برده می شد و حتی به تدریج در زمان مدرن به صورت چاپی و ( ) حالت کوچکتر ( ) در حالی که شکل ( ) و اشکال نوشتی ( - ) از شکسته پیروی کردند .
حرف از خانواده و منسوبین و می باشد .
حدود 1000 سال قبل از میلاد مسیح فینیقی ها و سایر مردم قفقازی الاصل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی را به اشکال ؟ ؟ ؟ به کار می بردند و نام " واو " به آن دادند و آن را به عنوان نیمه حرف نیمه صدا دار ووووووووو مانند تلفظ Know و Knowsرا انگلیسی به کار بردند .
بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانی ها با امانت گرفتن علامت از فینیقی ها ، از " واو " دو علامت تکثیر کردند . یک علامت که آنها آن را بیستمیم حرف خود یعنی r یا Uو Yنامیدند و آن را به عنوان حرف صدادار Uبه کار بردند .
اشکال ( - - - ) و برای علامت دیگر به حرف Fمراجعه فرمایید . شکل یونانی بدون دم از طریق اتروسکانها وارد الفبای رومی شد ( ( - ) که به عنوان دو صدا به کار برده می شد ، نیمه صدایی وووووووووووو و صدادار " او " و در رومی بعد صدای Wبه Vتبدیل شد . در رومی اخیر ( ) صدای U . V . W با قاعده مشخصی معین نشدند و در خط شکسته ( 10 ) بدون دم مشخص شد و فقط به عنوان صدای " و " به کار برده شد .
در زمانهای کنونی شکل گوشه دار برای حرف V مشخص شد . در حرف چاپی شکل ( ) و حالت کوچکتر ( ) در حالی که نوشتنی ( - ) گوشه دار نمی تواند در آن تأثیر داشته باشد .
درحالی که نوشتنی ( - ) گوشه دار نمی تواند در آن تأثیر داشته باشد .
حرف " W " وووووووووووو از وابستگان و خانواده
حرف " و " V است . به حرف Vمراجعه فرمائید و نیز حدود 1000 سال قبل از میلاد مسیح فینیقی ها و سایر قفقازیهای اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) علامت نوشتنی به شکل ( - ) را به کار بردند و به آن نام " واو " دادند و آن را به عنوان حرف نیمه صدادار وووووووووووو " W " به طوری که در انگلیسی Know و Knows آمده است به کار بردند .
بعد از 900 سال قبل از میلاد مسیح یونانیها با امانت گرفتن علامت از فینیقیها دو علامت از " واو " مشتق ساختند . اولین علامت که آن را ( اوپسیلون ) Uلخت نامیدند و به عنوان حرف صدادار " و " U ( - - - ) به کار بردند و علامت دیگر حرف F را ملاحظه فرمایید .
شکل یونانی بدون دم ( ) از طریق اتروسکانها به الفبای رومی رسید ( - ) که از آنها به عنوان دو صدا استفاده می شد نیمه صدادار وووو W و صدادار Uبه طوری که در کلمات " ونیو " و " ایولبوس " ( جولیوس سزار ) ملاحظه می شود . در رومی متأخر صدای
W تبدیل به V شد . در لاتین حرف Vبه کار می بردند طبق نمونه Uبرای صداهای U . V . W بعدا عادت کردند که از V برای U و V استفاده کنند و نوشتن Vدوبله برای صدای W به کار رفت . به تدریج دو حرف جداگانه ادغام شدند برای یک شکل معلوم جدید .
به طوری که در خط شکسته شکل ( W ) یا حروف چاپی بزرگ ( W ) و نوع کوچکتر آن ( 13 ) به طور رسمی در ایجاد و مشخص کردن آن به عنوان چاپی Vاستفاده شد ، نوشتنی آن اشکال ( W - w ) به حروف شکسته مبدل گردید .
حدود 1000 سال قبل از میلاد مسیح فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( از جمله سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی ( ) را به کار بردند و نام " سامخ " را بر آن گذاشتند . به معنی " ماهی " و آن را به عنوان حرف بی صدای " س " به کار بردند .
بعد از 900 سال قبل از میلاد یونانیها با امانت گرفتن علامت از فینیقی ها آن را به اشکال ( و ) تبدیل کردند . آنها همچنین آن را برای معرفی دست خط شکل ( ) تغییر دادند . شکل یونانی ( ) بدون تغییر از طریق اتروسکانها به الفبای رومی رسید ( ) و حرف بزرگ تزئینی ( ) نمونه حروف بزرگ ما است . چاپی ( 9 ) و نوشتنی ( ) . نوشتنی رومی شکل ( ) توسعه پیدا کرد به
رومی متأخر و قرون وسطایی ( - ) . اینها اساس حروف کوچک چاپی ( ) و نوشتنی ( ) می باشند .
حرف Y از خانواده حرف Vاست به حرف V مراجعه شود .
در حدود 1000 سال قبل از میلاد مسیح فینیقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت نوشتنی شکل ( و ) را به کار بردند و به آن نام " واو " دادند که برای حرف نیمه صدادار W,,,,,,,,,,,به کار می رفت مانند صدای ووووووووووو در کلمات Knowو Knowsانگلیسی .
بعد از 900 سال قبل از میلاد مسیح یونانیها با امانت گرفتن الفبا از فینیقی ها آن را به دو شکل از " واو " تغییر دادند اولین علامت که آن را اوپسیلون U لخت نامیدند ( اوپسیلون به عنوان بیستمین حرف الفبای یونانی به شکل نوشتنی rو U که در عوض آن در انگلیسی Uو V به کار می رود ) یا همچنین از علامت Y این استفاده را نیز بردند .
پیشوند Bhs حاکی از مالش و مالیدن و یا ریشه مرکب است . زیرا با تلفظ صدای " و " ردیف دندانهای بالا با لب پایین تماس پیدا کرده و مالش به وجود می آید .
ریشه مرکب از آن جهت که این صدا تقریبا شامل بسیاری از حروف الفباء یونانی آن زمان می شد به زبان آلمانی قدیم Sanو Damرویهم Sandam و در زبان انگلیسی قدیمSand و در زبان یونانی Amathosو به زبان لاتین Sabulumو Sabulousبوده است .
صدای " آ " از پیشوند Bhs در زبان یونانی Psenبه معنی مالش و مالیدن ، به زمین کشیدن ، صدای خراش و شاید پیشوندی از Bhs - iloدر یونانی Psilos به معنی نرم و لخت - تلخ Psilome - luneبه معنی ئیدارت اکسید قلع یا منگنز و Epsilonو Upsilonو همچنین Bhesکه صدای " آس " تلفظ می شود به معنی " تلفن کردن " است و تقلیدی است از Bhsدر یونانی مانند Psukhein ( آسوخین ) که به معنی " روح ، نفس " به کار می رود .
آنها را به عنوان حرف صدادار Uمانند اشکال ( - - - ) به کار بردند و برای علامت دیگر به حرف Fمراجعه فرمایید . شکل یونانی ( ) وارد الفبای رومی شد ( - ) وقتی احتیاج به حروف یونانی که به امانت گرفته شده پیدا شد ، آنها حرف U را به عنوان ارائه حرف رومی به کار بردند و اساسا آن را " او " مشخص ساختند . همانند کلمه Uber در زبان آلمانی .
در روم متأخر و قرون وسطی ( ) و خط شکسته ( ) ملاحظه شد که حرف مورد توجه یک تغییر قابل پذیرش با حرف I که هر دو هم صدادار بودند و هم بی صدا ، در خیلی از موقعیتها به وجود آورده است .
در انگلیسی مدرن ، ما فقط به عنوان حرف بی صدای Iدر حالی که فقط یک نوع صدادار مورد تقاضا بود ، چاپی ) ( ) و ( ) مدل بزرگ رومی ( ) و نوشتنی اشکال ( ) و ( ) در خط شکسته هستند .
حدود 1000 سال قبل از میلاد مسیح فینقی ها و سایر قفقازی های اصیل ( شامل سوری ها و فلسطینیان ) به کار بردن علامت ( - - ) را شروع کردند و به آن نام " زای این " دادند و آن را به عنوان حرف بی صدای " ز " به کار بردند .
بعد از 900 سال قبل از میلاد مسیح یونانی ها با امانت گرفتن علامت از فینیقی ها ( - ) نام آن به " زتا " تبدیل شد . شکل یونانی به الفبای رومی رسید ( ) رومی ها " ز " را در کلماتی به کار می بردند که از یونانی ها به امانت گرفته بودند . شکل بزرگ تزئینی ( ) رومی نمونه ایست از حروف بزرگ مدرن ما چاپی ( ) و نوشتنی ( ) . فرم نوشتنی ( ) رومی ها تبدیل به رومی متأخر و قرون وسطایی شد ( ) و نوشتنی ( ) که اساس حروف کوچک مدرن چاپی ( ) و نوشتنی ( ) هستند .
