بابیه ( فرقه - )

بابیه فرقه ای مذهبی است که در اواسط قرن نوزدهم ( 1843 م ) در ایران ظهور یافت . صاحب این مذهب میرزا علی محمدرضا شیرازی ( 1819 - 1850 م ) است که ادعا کرد " باب " امام موعود منتظر غایب است . در نتیجه به " باب " ملقب شد . باب تعالیم دینی خود را در کتاب " البیاف " گنجاند و بر این پندار بود که این تعالیم به وی نازل شده است . وی مردم را به صورت آشکار و پنهان به مذهبش فرا خواند . دعوت وی سر و صدا و جنجالی برپا کرد تا این که علما حکم به ارتداد وی از اسلام و کشتنش دادند . وی بعدا زندانی شد و در سال 1229 ه - . ش . ( 1850 ) اعدام گردید . مقامات ایرانی پیروان وی را تحت تعقیب قرار دادند . بابیون بقایای جسد باب را به طور پنهانی به حیفا منتقل کردند . وی در آنجا دارای ضریحی است که مزار بابیون می باشد .

بعضی از محققان عنوان می کنند که باب با بیگانگان در ارتباط بوده و استعمار بود که نهضت و حرکت بابی را ایجاد و هدایت کرد . همچنین بنا به گفته این محققان بابیه با جنبش جهانی صهیونیسم در ارتباط است و این از پشتیبانی و توجه و عنایت یهود به بابیت و بهائیت در فلسطین و گرویدن برخی از یهودیان به این دو مذهب آشکار می گردد .

مسأله گرویدن برخی از یهودیان به این دو مذهب ، تحت پوشش آنچه که بابیت آن را وحدت ادیان و انسانیت می نامد انجام گرفت .

در مقابل ، بهائیون معاصر هرگونه ارتباط خاص با صهیونیستها یا یهودیان را انکار می کنند .

مآخذ :

1. البشبیشی : محمد : الفرق الاسلامیه ، قاهره 1932 .
2. عبدالحمید ، محسن : حقیقه البابیه و البهائیه ، بیروت 1975 .
3. عنایت ، عمر : العقاید ، قاهره 1928 .
4. دائرة المعارف الاسلامیه ( عربی ) ، قاهره 1937 .
5. Goldziher,J : Le Dogme et La Loi de L'islam, ( Traduction de f. Arim ) , Paris 1920.