اتحادیه بین المجالس و مسأله ی فلسطین

بنیادی بین المللی و قدیمی بوده که در سال 1889 تأسیس شد و تا آنجا گسترش یافت که بیش از 75 کشور را در بر می گرفت . این اتحادیه در کنفرانسهای عمومی و دوره های مجلس خود به حل مسائل بزرگ انسانی به طور کلی و با روحیه ی صلح جویانه تأکید داشت .

این اتحادیه در سال 1968 مسأله ی درگیری اعراب و اسراییل ، یا به تعبیری ( مشکل خاورمیانه ) را مورد بررسی قرار داد و با شعار کلی و مبهم تکیه بر اصلاحات ، به طور تدریجی به موجودیت فلسطین و حق حاکمیت اعراب اعتراف کرد و اسرائیل را محکوم ساخت . اتحادیه در دوره 102 مجلس خود که در تاریخ آوریل 1968 در داکا پایتخت " سنگال " تشکیل شد اولین قطعنامه ی را در رابطه با مشکل خاورمیانه صادر کرد و این قطعنامه ی 242 شورای امنیت که در تاریخ 22/11/1967 صادر شده بود تأکید کرد . در این زمان حالت عمومی و بی طرفانه ای بر قعطنامه های اتحادیه حاکم بود تا آنکه در مجلس دوره 13 که اتحادیه از تاریخ 20 الی 23/10/1973 در ژنو ( سوئیس ) برگزار گردید ، تغییری در سیایت آن علیه تجاوزگری پدیدار گشت . این تغییر بالا گرفت تا آنکه در کنفرانس عمومی شصت و دوم که در تاریخ سپتامبر 1975 در لندن برگزار شد به درجه ی بالایی رسید . این کنفرانس بایستی دو موضوع " قبول مجلس ملی فلسطین به عنوان عضو ناظر " و " مشکل خاورمیانه " را مورد بحث قرار می داد .

سازمانهای اتحادیه اجازه ی اطلاق صفت عضو ناظر را به جنبشهای آزادیبخش نمی دادند و این امر کنفرانس را به ایجاد تغییراتی در این سازمان واداشت که این تغییرات منجر به قبول انتساب مجلس ملی فلسطین به عنوان عضو ناظر گردید . این اقدام از محتوای سیاسی مهمی برخوردار گردید زیرا که نشانگر تحولی ریشه ای در جهت گیری سیاسی و دیدگاه اتحادیه ی بین المجالس بوده و یکی از نتایج آن تغییر و جا به جایی سازمانهای اتحادیه بود .

کنفرانش لندن مسأله ی فلسطین و مسائل جزیی آن را به صورت فراگیر و گسترده مورد مطالعه قرار داد و قعطنامه ای صادر کرد که در آن اجرای قطعنامه های سازمان ملل در ارتباط با خاورمیانه و مخصوصاً عقب نشینی کامل اسرائیل از تمامی سرزمینهای اشغالی اعراب درخواست شده بود و از تمامی مجالس جهان خواسته شد که به همراه حکومتها و مردمشان گامهایی را در جهت مجبور ساختن اسرائیل به اجرای قطعنامه های سازمان ملل بردارند و این قطعنامه ی مجدداً بر اینکه سازمان آزادیبخش فلسطین نماینده ی مردم فلسطین بوده و طرف اصلی در برپایی صلاح عادلانه و پایدار در خاورمیانه می باشد تأکید کرده و به حقوق ملی ثابت ملت فلسطین و مخصوصاً حق این ملت در بازگشت و تعیین سرنوشت خود و استقلال و حکومت ملی اعتراف نمود .

در پی کنفرانس لندن اتحادیه دو کنفرانس دیگر ، یکی در صوفیا ( کنفرانس 64 در سپتامبر 1977 ) و دیگری در بن ( کنفرانس 65 در سپتامبر 1978 ) برگزار کرد و در این دو کنفرانس مسأله ی فلسطین و مشکل خاورمیانه مورد بررسی قرار گرفت و کنفرانس 66 که در سپتامبر 1979 در کاراکاس پایتخت ونزوئلا برگزار گردید بر حق مردم فلسطین در برپایی دولت مستقل تأکید ورزید و حل مسأله ی را به علت فراگیر بودن آن مستلزم شرکت همه ی طرفهای درگیر از جمله سازمان آزادیبخش فلسطین در مذاکرات دانست اتحادیه ی کنفرانس شصت و هفتم خود را در فاصله 15 تا 24/9/1980 در برلین ( جمهوری دمکراتیک آلمان ) برگزار نمود و قطعنامه ای در ارتباط با مشکل خاورمیانه و مسأله ی فلسطین صادر کرد که در برگیرنده محتوای قطعنامه ی پیشین بود و در آن تأکید شده بود که برقراری صلح عادلانه و پایدار در خاورمیانه بدون عقب نشینی کامل اسرائیل از تمامی سرزمینهای اشغالی اعراب و از جمله قدس عربی و بلندیهای جولان امکان پذیر نمی باشد و همچنین تأکید شد که بالاخره از ایجاد راه حلی عادلانه برای مسأله ی فلسطین گریزی وجود ندارد . کنفرانس ، حق فلسطینیها را برای بازگشت و باز پس گیری زمینها و داراییهایشان تثبیت کرده و تلاشهای جداگانه ی اسرائیل در جهت تغییر وضعیت قدس و فعالیتهای اسرائیل در کرانه ی غربی و نوار غزه ی اشغالی مثل مصادره زمینها و بر پایی آبادیها و بازداشت افراد بی گناه و صدور احکام ظالمانه و تبعید رؤسای شهرداریها و عدم تحقیق در مورد کوششهایی برای ترور آنها و تغییر ترکیب طبیعی و تغییر ترکیب ساکنین زمینهای اشغالی اعراب را محکوم کرد . کنفرانس همچنین اعمال خصمانه و غیرانسانی را که اسرائیل مکرراً به هر انگیزه و دلیلی بر ضد لبنان مرتکب می شود محکوم کرد .

مآخذ :

1. الموسوعة الفلسطینیة ، هیئة الموسوعة الفلسطینة ، جلد اول ، 1984 .