ثار ( نشریه - )
هفته نامه ای سیاسی عقیدتی و یکی از نشریات " هیأت مقاومت صلح با اسرائیل " است ، در تاریخ 20/11/1952 در بیروت انتشار یافت و انتشار آن تا اواسط سال 1958 همچنان ادامه داشت . این نشریه به بررسی موضوعات مربوط به مسأله فلسطین و دگرگونیها و تحولات سیاسی آن می پرداخت و سخنگوی اصلی جنبش ملی اعراب به شمار می رفت .
این نشریه همراه با ارایه مسببات و دلایل مصیبت آور سال 1948 چنین تأکید می ورزد که " دلیل اصلی بدبختی ( گرفتاری ) اعراب فلسطینی همان واقعیت ملت عرب است که به حالتی پوشیده از ناتوانی و ترس رسیده است " . این نشریه همچنین می گوید : " اولین خطای ما در نبرد گذشته ناشی از ، جهل و نادانی است که در رهبری و سرباز و شهروند معمولی به طور یکسان وجود دارد... و یکی از خطاهایی که دلیل مهم شکستها به شمار می رود آن است که به طور کلی در مورد حفظ وقار و آرامش جبهه داخلی مان کوتاهی می ورزیم " .
این نشریه همچنین معتقد است که " یکی از اسباب گرفتاری اعراب ، رعایت جانب مفهوم منطقه ای در بررسی مسأله اعراب در فلسطین است . "
نشریه الثأر همچنان تا سال 1956 قوم یهود را یگانه دشمن فلسطینیان دانست . و در آن سال ، دیگر استعمارگران و برخی حکام عرب را که با آنان در ارتباط بودند و نیز تعدد جریانات فکری و عقیدتی و برخوردهای آنها با یکدیگر و احزاب ملی ، و نظام فئودالی و سرمایه داری را به آن اضافه نمود و مردم را به نبرد علیه یهود و استعمار دعوت می نمود با تأکید بر این نکته که ، " از نظر ما هیچ فرقی میان استعمار و یهود نیست . " اما گروه حاکم بر ملت عرب " که فلسطین را نابود ساخت " احساس ملت را درک نمی کند و کینه و دشمنی با یهود را در دل ندارد... و این برای اعراب زیانبار است که برخی از ایشان از گروه حاکمه انتظار خیری در این راه داشته باشند و یا اینکه منتظر باشند که به دست آن گروه خیری نصیبشان گردد . " نشریه الثأر ، خطر ( اسرائیل ) برای امت عرب را چنین گوشزد می کند : " هرکس که تاریخ جنبش جهانی یهود را از آغاز تا به امروز مورد بررسی قرار دهد در می یابد که اهداف آن تنها منحصر به اسرائیل کنونی نیست... اسرائیل حتما به توسعه بخشیدن خود روی خواهد آورد اگرچه فلسطین را از یاد برده باشیم . "
الثأر در صفحات خود با راه حلهای مسالمت آمیز دربارهمسأله فلسطین مقاومت نمود و سعی کرد تا مردم را علیه آن بسیج کند . اولین راه حلها دعوت به صلح با رژیم صهیونیستی بود و این را در واقع یک " خیانت می دانست که یک عرب ندای صلح با اسرائیل را سردهد . " یا اینکه این راه حلها را قبول کند زیرا قبول این امر " به معنای عقب نشینی داوطلبانه از حق امت عرب در این قسمت اشغال شده وطنش می باشد . " و انتقام را یگانه راه حل بازپس گیری فلسطین دانست ( به عنوان یگانه راه حل بازپس گیری فلسطین ندای انتقام را سرداد ) که تنها برای عرب باشد و از دیگران پاک باشد و اشغالگران یهودی از سرزمینهای عربی بیرون رانده شوند .
این نشریه تقریبا در همه شماره های خود موضوع ملی گرایی را موردبررسی قرار داد و آن را خواستگاه اصلی نبرد به خاطر آزادی فلسطین دانست . از همین خواستگاه می دید که " وحدت اعراب به نوبه خود نوعی هدف به شمار می رود و راه به سوی آزادی فلسطین همانست ، پس دولت یکپارچه ای که شامل عراق و اردن و سوریه شود ( به عنوان اولین گام ) وجود ندارد لذا مقاومت ما در برابر یهود و جناح نظامی غرب امر تقریبا ناممکن است " . و " وحدت و آزادی از چنگال استعمار نبردی واحد است . " این نشریه همچنین متذکر می شود که " نقطه شروع ترسیم راه مبارزه عملی برای ایجاد وحدت آن است که سلاح اصلی ما در نبرد ، در نیروی مردم پنهانست ، و از اراده توده های مردمی منبعث می گردد ، و تنهاضامن پیروزی در این درگیری خشونت بار تاریخی آن است که زمام حکومت در دست گروه مخلص و پاکی قرار گیرد که به حق این ملت در آزادی و زندگی ایمان دارند . "
این نشریه در دو مقاله اش لفظ " آوارگان " و " اعراب فلسطین " را به کار می برد و تأکید می ورزد که مبارزه آوارگان از مبارزه کل مجموعه اعراب جدا نیست لیکن گروه اول پیشگامانی هستند که امت عرب را به سوی میدان نبرد رهبری می کنند . "
الثأر ، آوارگان را دعوت کرد که " به یک گروه اجتماعی منظم و منسجم بپیوندند تا راه عمل جدی و پرثمر را برای شان ترسیم سازد . " و معتقد بود که آنان می باید " هیأتی را بیابند که نماینده ایشان باشد و آنان را در راه زندگانی ای که می خواهند رهبری کند . "
این نشریه همچنین تأکید می ورزد که " فلسطین تنها با قدرت و نیرو رهایی می یابد ، و تنها مبارزه مسلحانه آوارگان را به سرزمینشان باز خواهد گرداند . " و بازگشت یعنی " بازگشتن سیادت و سروری عرب بر سرزمین فلسطین به صورت یک سلطه و قدرت مطلق و سیطره و بازگشت یعنی آنکه فلسطین به اعراب بازگردد ، نه اینکه اعراب به حکومت یهودیان دشمن باز گردند . "
مأخذ :
#شؤن فلسطینیة ، شماره 21 ، ایار 1973 ، بیروت .
