نمایش مبدأ برای احمد‌بن‌علی‌بن‌علاء‌الدین صفوری ( 977 - 1043 ه - /1568 - 1633م )


        

شهاب‌الدین الصفوری الحسینی شافعی مذهب و اهل دمشق و از یک خاندان فلسطینی معروف و سرشناس بود . در دمشق به دنیا آمد و همان جا بزرگ شد و به فرا گرفتن علم و دانش مشغول شد . علوم دینی و صرف و نحو و تاریخ را فراکرفت و از محضر علمای دمشق مانند عبدالحق حجاری ، حسن [[بورینی : |بورینی]] ، شرف الدین دمشقی ، شمس الدین میدانی ، و نجم الدین [[غزی|غزی]] استفاده کرد .

شهاب الدین به عنوان کسی که شناخت کامل درباره فقه ، لغت و شعر دارد شناخته شد و به ادیب و فقیه و شاعر نیز معروف گردید .

شهاب الدین به تدریس مشغول گشت ، او در زیرگنبد النسر در مسجد اموی دروس شمس الدین میدانی ، نجم الدین [[غزی|غزی]] و صحیح بخاری را تکرار می‌کرد . شهاب الدین در سال 1016ه - /1606م به حلب رفت و در " [[دارالحدیث|دارالحدیث]] الاشرفیه " مشغول به تدریس گشت . او مباحثی با ادباء داشته و ذکر شده که محبی بر پاره‌ای از آنها دقت و نظرکرده است .

شهاب الدین به کار قضاوت نیز پرداخته وگفته می‌شودکه سرپرستی قضاوت شافعیها را در محکمۀ دربار در دمشق به عهده داشته است . او به پاکدامنی و اینکه در قضاوت رشوه نمی‌پذیرد مشهور بود .

یکی از آ‌ثار او " مجامیع اربعة " است که محبی صاحب کتاب " تفحة الریحانه " مقدمه‌ای بر آن نوشته است و از او اشعاری نیز باقی مانده که برخی از آن‌ها را محبی ذکر کرده است .

شهاب الدین در دمشق وفات یافت و در مقبرة باب الصغیر به [[خاک|خاک]] سپرده شد .

==مآخذ :==
#کحاله ، عمر رضا : '''''معجم‌المؤلفین''''' ، دمشق 1958 .
#دباغ ، مصطفی مراد : '''''بلادنا فلسطین''''' ، بیروت 1974 .
#محبی : '''''خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی‌عشر''''' ، قاهره 1284 ه - .