احمد‌بن‌علی‌بن‌علاء‌الدین صفوری ( 977 - 1043 ه - /1568 - 1633م )
شهاب‌الدین الصفوری الحسینی شافعی مذهب و اهل دمشق و از یک خاندان فلسطینی معروف و سرشناس بود . در دمشق به دنیا آمد و همان جا بزرگ شد و به فرا گرفتن علم و دانش مشغول شد . علوم دینی و صرف و نحو و تاریخ را فراکرفت و از محضر علمای دمشق مانند عبدالحق حجاری ، حسن بورینی ، شرف الدین دمشقی ، شمس الدین میدانی ، و نجم الدین غزی استفاده کرد .
شهاب الدین به عنوان کسی که شناخت کامل درباره فقه ، لغت و شعر دارد شناخته شد و به ادیب و فقیه و شاعر نیز معروف گردید .
شهاب الدین به تدریس مشغول گشت ، او در زیرگنبد النسر در مسجد اموی دروس شمس الدین میدانی ، نجم الدین غزی و صحیح بخاری را تکرار می‌کرد . شهاب الدین در سال 1016ه - /1606م به حلب رفت و در " دارالحدیث الاشرفیه " مشغول به تدریس گشت . او مباحثی با ادباء داشته و ذکر شده که محبی بر پاره‌ای از آنها دقت و نظرکرده است .
شهاب الدین به کار قضاوت نیز پرداخته وگفته می‌شودکه سرپرستی قضاوت شافعیها را در محکمۀ دربار در دمشق به عهده داشته است . او به پاکدامنی و اینکه در قضاوت رشوه نمی‌پذیرد مشهور بود .
یکی از آ‌ثار او " مجامیع اربعة " است که محبی صاحب کتاب " تفحة الریحانه " مقدمه‌ای بر آن نوشته است و از او اشعاری نیز باقی مانده که برخی از آنها را محبی ذکر کرده است .
شهاب الدین در دمشق وفات یافت و در مقبرة باب الصغیر به خاک سپرده شد .
مآخذ :
- کحاله ، عمر رضا : معجم‌المؤلفین ، دمشق 1958 .
- دباغ ، مصطفی مراد : بلادنا فلسطین ، بیروت 1974 .
- محبی : خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی‌عشر ، قاهره 1284 ه - .
