عبداللطیف بن احمدبن ابی وفاء مفلحی : ( 1036 ه/1626 م - )
فقیه مشارک در علوم دین و قاضی از بزرگان قاضیان حنبلی است . او از بنی مفلح از حنبلیهای مشهور در علم بود . کسانی که به دنبال جنگها صلیبی به صالحیه وارد شدند و در روستای رامین از توابع نابلس مقیم شدند سپس شاخه شاخه شدند . پدرش احمدبن ابی وفائی حنبلی دمشق ، امام بزرگ و فقیه و محدث و مدرس بود که در دمشق متولد شد و در آنجا وفات یافت ( 1038 - 950 ه/1628 - 1543 ) .
شیخ عبداللطیف در نیمه آخر قرن دهم هجری متولد شد و مانند پدرش به علم اشتغال پیدا کرد . و در سال 1015 هجری برای کسب علم فقه حنبلی به مصر مسافرت کرد .
مخصوصا علم حدیث را از نوارالزیادی فرا گرفت و فقه را از شیخ یحیی بن موسی حجاوی و شیخ عبدالرحمن بن یوسف بهوتی فرا گرفت و این دو به او اجازه فتوی و تدریس دادند . حجاوی در مورد اجازه فتوای وی می گوید که وی چندین بار در جامع الأزهر فتوی داد .
سپس در سال 1027 برگشت . شیخ عبداللطیف اولین بار امر قضاوت در دادگاه بزرگ دمشق حنبلی ها را متولی شد . سپس قاضی القضات حنبلی ها در دادگاه الباب شد . مشهور است که وی در زمینه قضاء خیلی شهرت داشت و بزرگان دمشق او را احترام می گذاشتند .
مآخذ :
- بورینی ، حسن بن محمد : تراجم الاعیان من انباء الزمان ، دمشق 1963 .
- خالدی ، احمد سامح : اهل العلم و الحکم فی ریف فلسطین ، عمان 1968 .
- محبی ، محمد : خلاصة الاثر فی أعیان القرن الحادی عشر ، قاهره 1284 ه .
