ابراهیم بن محمد بن ابی بکر بن علی ( 836 - 923ھ/1432 - 1517 )
در شهر قدس چشم به جهان گشود . نزد برادر خود به تحصیلات پرداخت و در سن هفت سالگی حافظ قرآن گردید . همراه با سراج الدین الرومی و یعقوب رومی از بزرگان بیت المقدس همچون شیخ القلقشندی علم آموخت سپس به قاهره عزیمت کرد و نزد علمای برجسته ی آنجا مانند جلال الدین المحلی ، شیخ الاسلام ابن حجر ، ابن الدین البلقینی ، البوتیجی ، الابشیهی ، ابی الفضل المغربی و سعدالدیری به فراگیری علم پرداخت .
در سال 853ھ/1449م علمای بزرگ مکه وی را مجتهد مسلم و مجاز به صدور فتوی معرفی نمودند . علامه در طول اقامت خود در قاهره ی قاضی القضاة شافعی مصر بود و به نامهای شیخ الاسلام برهان الدین ابواسحاق ، ابن ابی شریف المری ، المقدس المصری ، الشافعی شناخته می شد . در مصر وفات یافت و در کنار امام شافعی به خاک سپرده شد .
وی دارای تألیفات بسیاری است از جمله : " شرح قواعد الاعراب " از ابن هشام ، " منظومه فی القراءات " و " نظم النخبه " و " شرح المنهاج " و " شرح الحاوی " و " الایات التی فیها الناسخ و النسوخ " .
مآخذ :
- حنبلی ، ابن العماد : شذرات الذهب فی اخبار من ذهب ، قاهره 1351ھ .
- حنبلی ، مجیرالدین : الانس الجلیل بتاریخ القدس و الخیل ، عمان 1973 .
- سخاوی : الضوء الامع لاهل القرن التاسع ، قاهره 1353ھ .
- غزی ، نجم الدین : الکواکب السائره فی اعیان المائة العاشره ، بیروت 1945 .
- سیوطی ، جلال الدین : نظم العقیان فی اعیان الاعیان ، نیویورک 1927 .
- شوکانی ، محمد بن علی : البدر الطالع بمحاسن من بعد القرن السابع ، قاهره 1328ھ .
