ابراهیم بن عثمان بن محمد الغزی ( 441 - 524ھ/1049 - 1129م )
ابواسحق ، معروف به کلبی ، اشبهی الغز و بعضیها او را به نام ابن عباس یا ابن عیاش می شناسند . شاعر بزرگ بود که در غزه متولد شد و دوران کودکی خود را در آنجا سپری کرد . سپس به دمشق مسافرت کرد و از کلاس فقه نصر مقدسی و در مدرسه ی نظامیه اقامت طولانی داشت . آنگاه به خراسان رفت و با مدح و ستایش از مدرسین و بزرگان خراسان تقدیر کرد و در دیدار خود از کرمان از وزیر مکرم ابن العلاء نیز سپاسگزاری نمود .
او از شهرهای ایران چون اصفهان و خوزستان دیدن کرد و در بین مرو و بلخ ( از استان خراسان ) درگذشت . از او نقل شده است که هنگام جان سپاری می گفت امیدوارم پروردگار مرا برای سه چیز ببخشید 1 - به خاطر اینکه از شهر امام شافعی هستم . 2 - شیخی بزرگم 3 - غریب و تنهایم .
الغزی سرآمد همه ی شاعرانی است که فلسطین تاکنون به خود دیده است . ابن عماد الحنبلی از او به عنوان شاعر بزرگ عصر و ابن عساکر یاد می کن که وی ضرب المثل شاعران الغزی است ابن خلکان هم می گوید او با نوآوریهای خود در شعر و بلاغت سرآمد فاضلان زمانه گردید . اشعار او سبکی زیبا و اهدافی متعدد داشت . در عصر جدید محمود سامی بارودی در دیوان برگزیده ای 1015 بیت شعر از او تنظیم کرده است . او صاحب دیوانی با 5500 بیت شعر است که تاکنون نمونه ای از آن را کسی سراغ ندارد و علامه محمد بهجة الاثری و علامه محمد راغب الطباخ نسخه ای از دیوان مشترک وی را در اختیار داشتند .
مآخذ :
- حنبلی ، ابن عماد : شذرات الذهب فی اخبار من ذهب ، قاهره 1350ھ .
- ابن خلکان : وفیات الاعیان ، بیروت 1968 .
- طباخ ، محمد راغب : دیوان الغزی ، مجله المجع العلمی العربی ، دمشق ، 1964 .
- ابن جوزی : المنتظم ، حیدر آباد ، 1358 ھ .
- اصفهانی ، عماد : الخریده ، ( بخش عراقی ) ، ج 1 ، بغداد 1955 .
- ابن عساکر : التاریخ الکبیر ، مجله 2 ( روضة الشام ) ، دمشق ، 1330ھ
