نمایش مبدأ برای غزه کشتار ( 28 فوریه 1955 )


        

منطقه کشورهای عربی در خلال نیمه اول دهه 50 ، هدف سیاستهای استعماری بوده است به طوری که برای قرار دادن منطقه تحت سلطه پیمانها و محورهای استعماری در [[پوشش|پوشش]] شعار مبارزه با خطر سوسیالیسم و کمونیسم ، کوشیده اند .

ولی مقصود سیاستهای استعمارگران اروپائی عبارت از حل مسأله فلسطین و آماده کردن فضای سیاسی از طریق ایمنی اقدامات ، برای عقد معاهدات و پیمانهای صلح و سازش بین اسرائیل و نظامهای عربی همسایه فلسطین ، بوده است .

این سیاست پیمانهای استعماری همگام با برنامه های دیگری بود که برای تخلیه اردوگاههای پناهندگان در نوار

غزه از طریق خراب کردن یا اسکان دادن آوارگان در جاهای دیگر و در سوریه و لبنان از طریق اجرای طرح و پروژه جونستون برای تقسیم آبهای رود اردن صورت می گرفت .

این سیاستهای استعماری به ویژه پس از انقلاب 23 ژوئیه - - 1952 ، به خاطر مشکلات شدید استعمار و اسرائیل ، به منظور ملحق کردن مصر به پیمان بغداد که نوری سعید نخست وزیر وقت عراق ، دعوت مصر برای پیوستن به این پیمان و پذیرش مصر به بغداد ، را انجام داده بود ، متوجه مصر نیز بود .

پیشنهاداتی که در خلال این مدت مدید در فاصله سالهای 1950 تا 1955 مطرح شد و نیز پیشنهاداتی که به روشنی مسأله خروج بریتانیا از کانال سوئز با مسأله صلح بین مصر و اسرائیل را مرتبط می نمودند و نیز اجرای برنامه اسکان [[آوارگان فلسطین|آوارگان فلسطین]] در اردوگاههای غزه در منطقه شمال غرب سینا ، همه دلالت می کنند بر اینکه تلاش همه جانبه ای برای عقد صلح بین مصر و اسرائیل ، به عمل آمده است .

در فاصله دو سال دومی که از عمر انقلاب مصر می گذشت ، به منظور اعطای فرصتی برای پیوستن نظام جدید مصر به پیمانهای استعماری ، اسرائیل سیاست نرمش و حسنه کردن روابط با مصر را در پیش گرفت . تا پیوستن مصر به جرگه پیمانهای استعماری ، از طریق توسل به زور نباشد . لکن موضع سازش ناپذیر مصر در مقابل سیاست پیمانهای استعماری حتی پیش از کناره گیری محمد نجیب از قدرت در ماه نوامبر 1954 و پایان جنگهای داخلی در مصر ، کاملاً آشکار شد .

در نیمه اول سال 1954 نوری سعید مسیر زیادی را برای انعقاد پیمان بغداد پیموده بود و بر مصر لازم بود که موضع خود را در مقابل این پیمان مشخص نماید ، تا جایی که از مرحله عدم پذیرش مصر پیمان بغداد را مورد حمله و محکومیت قرار داد . از همین جا بود که مصر پیشنهاد پاکستان برای برقراری کنفرانس اسلامی که از آن بوی معاهدات استعماری استشمام می شد ، را رد کرد .

پس از آن ، به دلیل ماهیت اسرائیل ، به عنوان یک دولت کارکردی ، استعمار به دنبال آن بود که از آن دولت برای تصفیه حساب با مصر ، به دلیل مخالفت مصر پیمان بغداد که پیشگامی دعوت به آن و اجرای آن را نوری السعید ، نخست وزیر وقت عراق ، به عهده داشت استفاده

کند . با وجود روشن بودن موضع مصر ، اسرائیل موضع خصمانه خود را در برابر مصر ، تشدید کرد و کشتار نوار غزه را - - که در حاکمیت مصر قرار داشت - - به اجرا درآورد .

در آغاز دستگاه صهیونیستها آشکارا مصر را تهدید کرد که ممکن است سیاست زور و بازدارندگی را برای تأدیب دولت مصر ، در پیش گیرد . بنابراین ، به هنگامی که صلاح سالم ، عضو شورای رهبری انقلاب مصر در 14 اوت 1954 با نوری السعید ، نخست وزیر عراق ، دیدار کرد تا پای عراق را از پیمانهای استعماری کنار بکشد و او را فرا بخواند که یک پیمان دفاع مشترک با مصر به امضا برساند ، نیرویی از [[ارتش اسرائیل|ارتش اسرائیل]] ، از خط آتش بس عبور کرده و تا عمق سه کیلومتر در مرزهای نوار غزه - - که تحت حاکمیت مصر قرار داشت - - رخنه کرد و تأسیسات آب شهر غزه را با مواد منفجره و مین تخریب نمود و مهندس ناظر تأسیسات را به قتل رساند .

این تهاجم به منظور تهدید صریح مصر نسبت به کارگیری سیاست زور برای تأدیب دولت انقلابی مصر و به منظور باز داشتن مصر از ادامه سیاست مقابله و دشمنی با پیمانها و پیمانهای استعماری ، صورت گرفت . زمان انجام این عملیات تنها چند ساعت پس از شکست مذاکرات بین نماینده مصر و نخست وزیر عراق ، انجام پذیرفت .

لکن علی رغم این تهاجم تهدید آمیز ، دولت مصر همچنان به روش مخالفت با پیمانهای استعماری ادامه داد . در اوایل سال 1955 حکومت مصر خواستار اجتماع فوق العاده مجلس جامعه دولتهای عربی در سطح نخست وزیران برای بحث درباره حق عراق به داخل شدن در پیمانهای استعماری ، شد .

مصر دولتهای عربی را به اتخاذ موضعی واحد در قبال سیاست پیمانهای استعماری فراخواند و نیز پیشنهاد کرد که عراق از جامعه دولتهای عربی اخراج شود .

این موضع مصر ، اسرائیل و دولتهای استعماری را قانع کرد به اینکه مصر به این پیمانها ملحق نخواهد شد و سازش بین مصر و اسرائیل امری ناممکن است .

در اواخر ماه - - سال 1955 ، به دنبال پایان یافتن اجلاس جامعه دولتهای عربی مخالفت و دشمنی مصر با سیاست ایجاد پیمانهای استعماری به اوج خود رسید و در نتیجه اسرائیل نیز موضع خصومت خود را در مقابل مصر افزایش داد که منجر به کشتاری شد که بعدها به کشتارگاه

غزه معروف گردید .

درساعت 30 : 8 دقیقه غروب 28/2/1955 چند دسته از نیروهای اسرائیلی از خط آتش بس عبور کرده و تا مسافتی بیش از سه کیلومتر در نوار غزه پیش رفتند آنگاه هر یک از دسته ها وظیفه محوله را انجام دادند . هر یک از دسته ها به منظور انهدام و انفجار ایستگاه انبار آب روانه آنجا شدند و سپس به خانه مدیر ایستگاه [[راه آهن|راه آهن]] حمله کردند و گروه دیگر آماده هجوم به مواضع مصر به وسیله تیربارها و بمبهای دستی شدند و گروهی نیز برای مین گذاری و جلوگیری از رسیدن نیروهای کمکی در جاده مستقر شدند .

صدای انفجار در ایستگاه آبها طنین افکند و به همراه آن ترکشهای سربی بر پادگان سربازان مصری مستقر در نزدیک ایستگاه فرو ریخت و تعدادی از سربازان مصری شهید شدند . به دنبال آن فرمانده لشکر از نزدیکترین موضع نظامی طلب کمک کرد و به دنبال آن خودروهایی پر از سرباز برای پاسخگویی به درخواست کمک به سرعت به منطقه گسیل شدند ولی ( متأسفانه ) در کمینی که اسرائیلی ها در جاده زده بودند گرفتار شدند که منجر به شهادت 25 نفر و مجروح شدن عده ای دیگر شد . کل خسارتها و تلفات وارده در این نبرد 39 شهید و 33 مجروح بود .

این کشتار خونین پرده از نتایج مهمی برداشت و آنها را آشکار کرد که مهمترین آنها عبارتند از :
#قیام ماه مارس و شکست طرح اسکان یهودیان : این تهاجم ملت فلسطین را بر ضد هر تلاشی برای وطن قرار دادن فلسطین برانگیخت و آنها را واداشت که بر آزادی فلسطین و بازگشت ملت عربی فلسطین به سرزمین شان و در خواست مسلح کردن اهالی فلسطین برای دفاع از خودشان بر ضد اعمال خشونت آمیز اسرائیلی ها ، تأکید کنند .

این حرکت که به آن قیام مارس 1955 لقب داده اند ، موفق شد که طرح و برنامه اسکان صهیونیستها را به طور نهایی ملغی نماید . نیز موفق شدند مفاهیمی چون مشکل آوارگان و مفهومی که بر اساس آن قانون اسکان صهیونیستها می باشد را از بین ببرند .
#ضرورت به دست آوردن سلاح : این تهاجم اسرائیل علت روشنی در افزایش موضع خصمانه مصر در مقابل اسرائیل و پیمانهای استعماری گردید . همین امر رهبری مصر را به جست وجو برای یافتن منابع جدید اسلحه برای مقابله با دشمن وادار کرد در نتیجه [[عبدالناصر ، جمال ( 1918 - 1970 ) |جمال عبدالناصر]] در

ماه می 1955 طرح به دست آوردن اسلحه را اعلام کرد .
#جنگ چریکی : این تهاجم اسرائیل شعله جنگهای چریکی را بار دیگر برافروخت و آن را از یک فعالیت ابتدایی به عملیات نظامی که با فرماندهی و تصمیم مصری ها انجام می شد تبدیل کرد .

رئیس جمهور [[عبدالناصر ، جمال ( 1918 - 1970 ) |جمال عبدالناصر]] تصمیم خود مبنی بر اعلان جنگهای چریکی که از سپتامبر 1955 تا زمان جنگ سه جانبه فرانسه ، انگلیس و آمریکا علیه مصر در اکتبر 1956 به شکل سازمان یافته ای ، استمرار یافت ، به این ترتیب بیان کرد : پس از تهاجم به غزه ما ملاقاتهایی داشته ایم و تصمیم گرفتیم که تعداد چریکها را زیاد کنیم و براساس موقعیتی که این جنگ در آن انجام شد رأی ما بر این تعلق گرفت که بهترین راه مقابله با اسرائیل همان داشتن گروههای کوچک چریکی منظم متشکل از ایثارگران ( چریکها ) است .

==مآخذ : ==
#ابوالنمل ، حسین : '''''قطاع غزه 1967 - 1948''''' : تطورات اقتصادی و اجتماعی و عسکریه ، بیروت 1979 .
#المسیری ، عبدالوهاب : '''''دایره المعارف یهود ، یهودیت و صهیونیسم''''' ، ترجمه مؤسسه مطالعات و پژوهشهای تاریخ خاورمیانه ، دبیرخانه کنفرانس بین المللی حمایت از انتفاضه فلسطین ، جلد هفتم ، چاپ اول ، 1383 .