جنگ 1973 در سازمان ملل متحد

زمانى که جنگ چهارم اعراب و اسرائیل در روز 6/10/1973 شروع شد ، زمینه هاى سیاسى بین المللى دچار تزلزل گردید و برخى از نمودهاى آن تغییر یافت . از بارزترین نمودهایى که در معرض تغییر قرار گرفت ، جو جهانى بود که پس از طرفدارى کامل غرب از اسرائیل ، به سمت دیدگاههاى عربى متمایل گشت به ویژه در رابطه با حقوق مردم فلسطین و مهاجرت از سرزمینهاى عربى که اسرائیل در تجاوز ژوئن سال 1967 اشغال کرد ( نک : جنگ 1967 ) .

بدین گونه مسأله فلسطین و مشکلات ناشى از آن در رأس مسائل فورى بین المللى قرار گرفت . سازمان ملل متحد در طول مدت جنگ و پس از آن شاهد حرکتها و تماسهاى فعال و سریعى در بالاترین سطح مسئولیتها بود . جنگ اکتبر از زمان شروع آن ارتباط تنگاتنگ بینامنیت منطقه میهن عربى و امنیت جهان را به طور کلى به معرض نمایش گذاشت .

با شروع نبرد ، ایالات متحده آمریکا به سرعت تلاش کرد آثار نبرد را بر رژیم صهیونیستى از بین ببرد و یا کاهش دهد و این على رغم ارسال اسلحه و جنگ افزار بود . همچنین تلاش کرد صحنه نبرد را به لحاظ زمان و مکان و تعداد نیروها و مقدار اسلحه درگیر در جنگ محدود سازد . ایالات متحده تحرکات خود را با تماسهاى دوجانبه شروع کرد ، در روز دوم نبرد یعنى 7 اکتبر نامه اى به رئیس شوراى امنیت در سازمان ملل فرستاد و خواستار تشکیل سریع جلسه اى به منظور بررسى ( وضعیت خاورمیانه ) شد . شوراى امنیت در سال 1973 متشکل از 15 کشور بود .

پنج کشور آن عضویت دائم دارند که عبارتند از : اتحاد شوروى ، ایالات متحده ، چین کمونیست و انگلستان و فرانسه و 10 کشور دیگر که عضویت موقت داشتند : استرالیا ، اتریش ، غنا ، هندوستان ، اندونزى ، کنیا ، پاناما ، پرو ، سودان ، یوگسلاوى .

هنگامى که رئیس شورا درباره انعقاد جلسه مورد درخواست آمریکا با اعضا تماس گرفت ، تمایل چندانى براى تسریع در انعقاد جلسه در همان روز مشاهده نکرد و بدین گونه در روز بعد یعنى 8 اکتبر جلسه شورا با جوى که چندین عامل بر آن حکمفرما بود منعقد شد .

مهم ترین این عوامل عبارت بود از :

1. عامل غافلگیرى در جنگ . دبیر کل سازمان ملل متحد به تأثیر این عامل در سطح بین المللى اعتراف کرد .
2. عامل پیروزیهاى سریع و پیاپى که نیروهاى سورى و مصرى و حامیان عرب آنها در دو جبهه شمالى و جنوبى محقق ساختند .
3. عامل تمایل بیشتر اعضاى شورا در ایجاد وضعیت جدیدى در منطقه که در به وجود آوردن جو بین المللى منجر به بروز شرایط لازم و کافى براى برقرارى صلح عادلانه و دائم در خاورمیانه ، کمک کند . اسرائیل همواره با اشغال و توسعه طلبى هاى خود از ایجاد چنین صلحى خوددارى مى کرد .
4. عامل موضع گیریها ( اهرمهاى فشار ) تعدادى از کشورها که همراه با کشورهاى وابسته به آنها اکثریت اعضاى سازمان ملل متحد را تشکیل مى دادند . بارزترین این موضع گیریها همان است که مجموعه کشورهاى بى طرف و مجموعه کشورهاى اسلامى و مجموعه کشورهاى سوسیالیستى و در رأس آنها اتحاد شوروى به آن پایبند شدند .

موضع گیرى دو ابرقدرت اتحاد شوروى و ایالات متحده یکى از عوامل مؤر در برخورد با موضوع جنگ اکتبر در شوراى امنیت بود .

موضع گیرى اتحاد شوروى در سازمان ملل متحد در اولین روزهاى جنگ را مى توان به شرح زیر خلاصه کرد :

1. محکوم کردن " تجاوز پیاپى اسرائیل " و مسئول دانستن ( سیاست اسرائیل ) طى سالهاى گذشته نسبت به تجدید نبرد .
2. توجه نکردن به هیچ یک از قطعنامه هاى شوراى امنیت در روزهاى اول جنگ که به آتش بس و یا بازگشت نیروها به مواضع پیش از 6 اکتبر ، دعوت مى نمود که علت آن هم تلاشهاى فشرده اى بود که ایالات متحده در جهت مخالف انجام مى داد .
3. انسجام مواضع کشورهاى اروپاى شرق ( سوسیالیست ) با مواضع شوروى .

موضع گیریهاى ایالات متحده را نیز مى توان به شرح زیر خلاصه نمود :

1. دعوت به آتش بش در مرحله اول نبرد از طریق شوراى امنیت و بازگشت نیروها به مواضع پیش از 6 اکتبر .
2. تماس با دو طرف درگیرى به منظور پایان یافتن نبرد و ایجاد راه حل براى درگیرى .
3. التزام به حمایت از موجودیت اسرائیل از طریق منع عواملى که منجر به تضعیف و یا تهدید آن شود .

با توجه به این امر و موضع گیرى ها ، شوراى امنیت در روز 8 اکتبر تشکیل جلسه داد و نماینده آمریکا دلایل دعوت شورا به تشکیل جلسه را ذکر کرد و سه اصلى را که دولت متبوعش براى حل فورى مشکل جنگ درنظر گرفته بود یادآور شد .

1. ایجاد مناسبت ترین وسایل براى توقف نبرد که بدین گونه مى توان از گرفتاریهاى هرچه بیشتر انسانها جلوگیرى نمود و آنگاه درباره صلح بحث و گفت وگو شود .
2. ایجاد شرایطى در منطقه که براى رسیدن به حل اختلافات خاورمیانه کمک کند . همچنین باید درخواستهاى متضاد را به گفت وگویى به منظور تحقق منافع حقیقى تبدیل نمود و یکى از وسایل رسیدن به این خواسته ، وادار کردن طرفهاى ذیربط به بازگشت به مواضع پیش از نبرد مى باشد .
3. لزوم احترام به حقوق کلیه کشورهاى منطقه و مواضع آنها . شوراى امنیت باید بر ضرورت احترام جهانى به اسناد و اصول مربوط به حل و فصل درگیرى خاورمیانه ، پس از قبول طرفهاى ذیربط و حمایت شورا ، متذکر گردد . اصولى که در گذشته به منظور مذاکرات درباره تحقق صلح در خاورمیانه به دشوارى در دسترس قرار گرفته ، نباید تحت فشار نظامى از بین برود .

پس از آن نماینده شوروى متن بیانیه اى را که دولت متبوعش در روز 7 اکتبر صادر کرد و سازمان ملل متحد آن را به عنوان یکى از اسناد رسمى خود منتشر نمود قرائت کرد . در این متن آمده است " آنچه اکنون در خاورمیانه مى گذرد یک حقیقت موجود را مورد تأکید قرار مى دهد که حل و فصل عمق آشفتگیهاى پیاپى در منطقه و اشاعه صلح ، بدون تضمین دو امر یعنى بدون آزادى کامل تمام سرزمینهاى اشغالى عربى از ژوئن 1967 به بعد و بدون تضمین حقوق حقه مردم عرب فلسطینى امکان پذیر نیست " دولت شوروى در بیانیه خود دولت اسرائیل را نسبت به آنچه در خاورمیانه مى گذرد مسئول دانست و اعلام کرد که با ثبات تمام به عنوان دوست امین کشورهاى عربى ایستادگى خواهد کرد . نماینده شوروى در پایان بیانیه گفت تا زمانى که مشکل عقب نشینى از کلیه سرزمینهاى اشغالى عربى و تأمین حقوق به حق مردم فلسطین حل نشود ، هرگونه قطعنامه اى که توسط شورا صادر شود ، مورد بهره بردارى متجاوز ( اسرائیل ) براى سرپیچى از عقب نشینى قرار خواهد گرفت . شوراى امنیت در فاصله زمانى 8 تا 12 اکتبر چهار جلسه برگزار کرد که طى آن نقطه نظرهاى کشورهاى عضو شورا و همچنین طرفهاى ذیربط شنیده شد . بحث و گفت وگو آنقدر شدید و توأم با خشونت بود که گویا صحنه یک نبرد سخت و ناگوار بود . هنگامى که اسرائیل توافقنامه هاى انسانى ژنو را با بمباران هوایى اهداف غیرنظامى و مناطق مسکونى به ویژه دمشق و مراکز اقتصادى سوریه و مصر که هیچ ارتباطى با جنگ نداشت نقض کرد ، گفت وگو شدت بیشترى یافت . نماینده اسرائیل به انکار و تکذیب پناه برد اما نمایندگان دو کشور عربى با اسناد و عکس و شواهد و ارقامى که اسرائیل رادر نقض وحشیانه موافقتنامه هاى بین المللى و اصول انسانى محکوم مى کند به او پاسخ گفتند .

این مرحله از بحثهاى شورا که 5 روز طول کشید حقایقى را به وضوح نشان داد که اکثریت اعضاى مجلس آن را مورد تأکید قرار دادند . این حقایق به شرح زیر است :

1. ادامه اشغال سرزمین برخى کشورهاى عربى در ژوئن 1967 یک دشمنى دامنه دار است .
2. ادامه اشغال ، علت اصلى وقوع جنگ است .
3. موضع گیرى سوریه و مصر نسبت به این تجاوز در روز 6 اکتبر به موجب احکام سازمان ملل متحد ، دفاع مشروع است .
4. موضع گیرى اسرائیل در رد اجراى قطعنامه شماره 242 مورخ 22/11/1967 شوراى امنیت ، موجب تجدید آشوب در منطقه گردید و صلح و امنیت را در منطقه و جهان به مخاطره انداخت .
5. اسرائیل با نقض توافقنامه هاى ژنو و اصول انسانى در بمباران اهداف غیرنظامى و مناطق مسکونى و منابع اقتصادى سوریه و مصر که هیچ گونه ارتباطى با جنگ نداشت ، محکوم واقع شد .
6. قطعنامه 242 شوراى امنیت جز براساس عقب نشینى از کلیه سرزمینهاى اشغالى اعراب و تأمین حقوق ثابت ملى مردم فلسطین قابل تأویل و تفسیر نیست .

شایان یادآورى است که بیست و هشتمین جلسه مجمع عمومى سازمان ملل متحد در زمان شروع جنگ در مقر سازمان ( نیویورک ) برگزار شد . انعقاد این جلسه فرصت مناسبى بود تا کشورهاى جهان مواضع خود را اعلام کنند و برخى از هیأتها و به ویژه هیأتهاى آفریقایى تصمیمات دولتهاى متبوعشان مبنى بر قطع روابط با اسرائیل را به اطلاع برسانند و اهمیت وضعیت را یادآور شوند ، نگرانى خود را از بدتر شدن اوضاع و گسترش دامنه جنگ و رویارو شدن دو ابرقدرت اتحاد شوروى و ایالات متحده و به خطر افتادن صلح و امنیت را به مثابه خطرناکترین بحران پس از جنگ جهانى دوم ابراز دارند . برخى از هیأتها همچنین ابراز نگرانى کردند در صورتى که سازمان از طریق دو نهاد عمده اش یعنى شوراى امنیت و مجمع عمومى ، در جهت نجات وضعیت موجود و رفع علل درگیرى اقدام نکند ، سازمان ملل متحد و نظام امنیت و همکارى بین المللى در معرض شکست قرار گیرد . موضع گیرى بیشتر کشورهاى عضو مجمع بر آن تأکید داشت که علت اصلى درگیرى و همه گرفتاریهاى اجتماعى ، عدم پذیرش اسرائیل نسبت به عقب نشینى از کلیه سرزمینها و نادیده گرفتن حقوق ثابت ملى فلسطین است .

بحثهاى مجمع عمومى به هنگام برگزارى جلسه شوراى امنیت بین 8 تا 12 اکتبر به مثابه پدیده اى جهانى براى تأیید موضع و حق عربى بود که تأثیر مهمى در بحثهاى شوراى امنیت در مدت مذکور داشت .

بحثها به پایان مى رسید در حالى که اعضاى شوراى امنیت نمى توانستند بر سر طرحى که مورد بررسى قرار گیرد اتفاق نظر حاصل کنند ، در آنجا دو نیرو در برابر دستیابى شورا به هرگونه نتیجه گیرى ایستادگى مى کردند . ایالات متحده همراه با تعداد اندکى از کشورهاى عضو طرفدار خود ، طرح را مستلزم بازگشت نیروهاى مسلح به مواضع پیش از 6 اکتبر مى دانستند و بر اجراى قطعنامه 242 تأکید داشتند در حالى که اکثر اعضا ، عوامل جدیدى راکه منجر به نبرد مجدد شده بود را مدنظر قرار مى دادند و معتقد بودند در هر طرحى مى بایست این عوامل مطرح شود تا سرانجام کلیه علل بازگشت آشوب به منطقه ( و یا برخى از آنها ) از بین برود و نیز طرحى متضمن اصولى محکم براى صلح عادلانه و همیشگى ، به وجود بیاید .

در برابر این دو گرایش ، شورا خود را در وضعیت متزلزلى یافت به ویژه پس از اینکه نماینده ایالات متحده اعلام کرد دولت متبوعش براى رد هر تصمیمى که مخالف با نظر دولت متبوعش باشد ، از حق وتو استفاده مى کند . بدین گونه شورا بدون اتخاذ هیچ گونه تصمیمى پایان یافت . لازم به ذکر است که بیانیه هاى مختلفى به شوراى امنیت تقدیم شد و یا در حین این مرحله از بحثها به نام گروههاى بین المللى ایراد گردید و به عنوان اسناد رسمى شورا منتشر شد . مهم ترین این بیانیه ها عبارتند از :

1. بیانیه گروه کشورهاى بى طرف ( عدم تعهد ) در روز 10 اکتبر که تجاوز اسرائیل به سوریه و مصر را محکوم کردند و تأیید خود را از مبارزات عادلانه و تلاشهاى قهرمانانه که این دو کشور براى آزادسازى سرزمیهاى اشغالى ، ابراز داشتند . همچنین نظر مساعد خود را نسبت به عادلانه بودن مسأله عربى و پیروزى آن اعلام کردند .
2. بیانیه جامعه اقتصادى اروپا ( کشورهاى بازار مشترک اروپا ) در روز 13 اکتبر که کشورهاى نه گانه عضو جامعه را در جهت آتش بس و گشودن درهاى مذاکرات واقعى در چهارچوب مناسب دعوت کرد تا درگیرى به نحوى متناسب با احکام قطعنامه 242 که سازمان ملل در 22 نوامبر سال 1967 مورد تصویب قرار داد ، حل و فصل شود .
3. بیانیه سازمان وحدت آفریقا : این بیانیه توسط وزیر خارجه کنیا خوانده شد که تأسف خود را از تجدید نبرد در منطقه و ادامه اشغال سرزمینهاى عربى توسط اسرائیل اظهار داشت و اسرائیل را به خاطر نادیده گرفتن قطعنامه هاى سازمان ملل متحد محکوم کرد و خواستار مذاکره براى اجراى قطعنامه 242 و توجه به حقوق مردم فلسطین شد .

دبیرکل سازمان ملل متحد در زمان برگزارى جلسات شوراى امنیت در روز 11 اکتبر بیانیه اى به شورا فرستاد که در آن اظهار نگرانى کرده بود که وضعیت فعلى خاورمیانه " تهدید فزاینده اى براى صلح و امنیت بین المللى " به همراه داشته باشد . و از دولتهاى درگیر خواست که ( پیش از از دست رفتن فرصت ، راههاى مناسبى براى توقف نبرد و خونریزى بیابند ) و اعضاى شورا را به تلاشهاى دیگرى براى غلبه بر عواقب ناشى از درگیرى تحریک کرد و متذکر شد که راه حل شامل و تفصیلى در اختیار ندارد اما از دولتهاى ذیربط مى خواهد که با دید مخلصانه هرچه سریعتر به امکان تبدیل این درگیرى فاجعه آمیز به نقطه حرکت براى ایجاد راه حل واقعى بنگرند .

این موارد درباره وضعیت خاورمیانه در پرتو جنگ اکتبر در شوراى امنیت بود .

اما تماسهاى میان مسکو و واشنگتن از آغاز نبرد و در طول آن همواره با وسایل متعددى برقرار بود . مرحله دوم پس از پایان گفت وگوهاى شوراى امنیت ( از 8 تا 12 اکتبر ) شروع شد . وجه تمایز این مرحله به این است که دو ابرقدرت اقدام مشترکى را پذیرفتند که متن آن در خلال دیدار فورى وزیر خارجه آمریکا از مسکو در روز 20 اکتبر مورد توافق قرار گرفت .

ایالات متحده و اتحاد شوروى ، شوراى امنیت را به برگزارى جلسه اى فورى در روز 21 اکتبر دعوت کردند که شب همان روز در چهارچوب شرایط نظامى و سیاسى جدیدى برگزار شد . خصوصا این که احتمال آشفتگى و رویارویى دو ابرقدرت ، در تحرک سیاسى ملل متحد تأثیر گذاشته بود و باعث شد که مسکو و واشنگتن طرح ائتلافى را پیشنهاد کنند به منظور آنکه تحولات احتمالى خارج از کنترل را ، محدود گردانند همچنین به آشفتگیها و هراس از بروز عوامل خطرناک جدید چه در چهارچوب منطقه خاورمیانه و یا صحنه بین المللى پایان دهند .

نماینده آمریکا این گفت وگو را در شوراى امنیت مطرح کرد و هدف از جلسه فورى را اتخاذ تصمیمات عادلانه و ارایه طرح به شورا به منظور آتش بس فورى و توقف نبردها در محلهاى خود و شروع فورى مذاکرات ، بین طرفها با نظارت مناسب ذکر کرد همچنین افزود که مذاکرات به صلحى عادلانه و دائم براساس قطعنامه اکتبر سال 1967 شوراى امنیت نظر دارد سپس طرح شوروى - آمریکا را به شرح زیر ارایه کرد :

شوراى امنیت ،

1. کلیه طرفهاى درگیر در نبرد فعلى را به آتش بس کامل و پایان دادن به تمامى عملیات نظامى در مدتى کمتر از 12 ساعت از زمان اتخاذ این تصمیم دعوت مى کند .
2. از کلیه طرفهاى ذیربط دعوت مى کند که فورا پس از آتش بس ، قطعنامه شماره 242 سال 1967 را با تمام اجزاى آن به اجرا درآورند .
3. این طرح مقرر مى دارد که بلافاصله پس از آتش بس و در خلال آن ، مذاکراتى بین طرفهاى ذیربط با نظارتى مناسب به منظور برقرارى صلح عادلانه و دائم در خاورمیانه آغاز شود .

آنگاه نماینده شوروى سخن گفت و از شورا خواست که این طرح را مورد توافق قرار دهد . سپس به تحولات مهم رویدادها اشاره کرد که مستلزم تلاش صلح طلبان براى تغییر این شرایط در منطقه و قرار دادن آن در مسیرى سالم و عادلانه است .

بقیه نمایندگان کشورهاى عضو دائم شورا نیز سخن گفتند . نماینده فرانسه موضع گیرى دقیقى نشان داد و گفت تعبیر " نظارت مناسب " از دیدگاه دولت متبوعش به معنى " نظارت شوراى امنیت است " و افزود دولت متبوعش در مورد تفسیر احکام قطعنامه 242 و به ویژه احکام مربوط به عقب نشینى از سرزمینهاى اشغالى پایبند به نظریه خود مى باشد . ( نک : جنگ 1967 در سازمان ملل متحد ) همچنین نظر فرانسه در مورد نقش شوراى امنیت و اعضاى دائم را در راه حل صلح آمیز مورد تأکید قرار داد . نماینده چین کمونیست اعلام کرد که در رأى گیرى براى طرح مزبور شرکت نخواهد کرد و موضع خود را چنین توجیه کرد که وظیفه شورا محکوم کردن تجاوزات پیاپى اسرائیل است و باید از آن درخواست کند تا از کلیه سرزمینهاى اشغالى عقب نشینى کند و حقوق ملى مردم فلسطین را تأمین نماید . و چون طرح مزبور کلیه این موارد را شامل نمى شود لذا در رأى گیرى شرکت نمى کند . نمایندگان کشورهاى عضو غیردائم نقطه نظرهاى خود را اظهار داشتند و اکثر آنها بر ضرورت تحقق اصول سه گانه زیر تأکید کردند :

1. عقب نشینى اسرائیل از سرزمینهاى اشغالى عربى .
2. به رسمیت شناختن حقوق ثابت ملىمردم فلسطین .
3. به رسمیت شناختن حاکمیت اقلیمى کلیه کشورهاى منطقه و زندگى آنها در مرزهاى امن و شناخته شده .

پس از آن رئیس شورا طرح را به معرض رأى گیرى گذاشت که 14 کشور به آن رأى مثبت داد ، چین در رأى گیرى شرکت نکرد و قطعنامه شماره 338 مورخ 22/10/1973 صادر شد .

مصر بلافاصله پس از صدور این قطعنامه ، موافقت خود را با آن اعلام کرد و سوریه در روز 23 اکتبر طى نامه اى که دبیرخانه به عنوان سند رسمى از اسناد شوراى امنیت منتشر کرد به دبیر کل اعلام نمود که دولت سوریه قطعنامه مذکور را مورد تأیید قرار مى دهد و ضمن آن تأکید کرد که برداشت سوریه از این قطعنامه مبتنى است بر : ( 1 ) عقب نشینى کامل اسرائیل از تمامى سرزمینهاى اشغال شده عرب در ژوئن 1967 و پس از آن ( 2 ) تأمین حقوق بر حق ملى مردم فلسطین براساس قطعنامه هاى ملل متحد که طرف دیگر ملزم به اجراى آن باشد .

اسرائیل على رغم قبول این قطعنامه ، به آن توجه نکرد و با نقض ماده اول قطعنامه 338 به تجاوز خود ادامه داد و بدین گونه بار دیگر به دهن کجى نسبت به جامعه بین المللى ادامه داد و به عواقب این کار اهمیت نداد و نیات خصمانه و توسعه طلبانه خود را به نمایش گذاشت . تا اینکه ناچار شد بار دیگر به شوراى امنیت که برگزارى جلسه آن به درخواست مصر براى روز 24 اکتبر تعیین گردید ، بازگردد . هنگامى که شورا در همان روز تشکیل جلسه داد نماینده مصر ، تحولات جبهه مصر و ادامه نقض قطعنامه شورا از سوى اسرائیل را تذکر داد و گفت قطعنامه اى که ماده اول آن یعنى ماده مربوط به آتش بس زیرپا نهاده شود ، مواد دیگر آن نیز از اعتبار ساقط خواهد شد . اکثر اعضاى شورا بر ضرورت جلوگیرى از اسرائیل نسبت به ادامه اهانت به قطعنامه شورا و در معرض خطر قرار دادن صلح و امنیت بین المللى تأکید کردند و نماینده شوروى خواستار اعزام نیروهاى بین المللى براى نظارت بر اجراى قطعنامه 338 و ضرورت بررسى اجراى فصل 7 منشور ملل متحد در خصوص تحمیل مجازات و تدابیر سخت علیه اسرائیل شد و از کلیه کشورها خواست که روابط خود را با اسرائیل قطع کنند . آنگاه نماینده مصر بار دیگر سخن گفت و از ایالات متحده و اتحاد شوروى خواست که نیروهایى براى نظارت بر اجراى قطعنامه 338 اعزام کنند و افزود " آنچه اکنون در مصر مى گذرد ، تنها نقض آتش بس نیست بلکه در واقع جنگ جدیدى است " نماینده آمریکا پیشنهادهاى شوروى و مصر را رد کرد و موضع دولت متبوعش نسبت به ضرورت بازگشت نیروها به مواضع خود به هنگام آتش بس را تکرار کرد . اما در خصوص امکان تعیین این مواضع شک و تردید نمود زیرا طرف سومى نبود تا در تعیین مواضع شرکت کند . گفت وگو با صدور قطعنامه جدیدى تحت شماره 339 مورخ 24 اکتبر و مورد تأکید 14 کشور و بدون شرکت چین در رأى گیرى پایان یافت . شورا در این قطعنامه بر ضرورت آتش بس فورى و بازگشت نیروها به مواضع خود در زمان اجراى قطعنامه 338 تأکید کرد و از دبیرکل خواست که در اعزام ناظران براى نظارت بر آتش بس بین نیروهاى مصرى و نیروهاى دشمن تسریع کند .

اسرائیل زیر بار نرفت و قطعنامه شوراى امنیت را اجرا نکرد به طورى که شورا بار دیگر در روز 25 اکتبر به منظور بحث درباره سرپیچى اسرائیل از قطعنامه هاى شورا تشکیل جلسه دادو بحث و گفت وگو با صدور قطعنامه جدیدى به شماره 340 مورخ 25 اکتبر پایان یافت . شورا در این قطعنامه خواهان آتش بس کامل و فورى و بازگشت نیروها به مواضع خود در ساعت 50/16 ( به وقت گرینویچ ) روز 22 اکتبر گردید و ایجاد نیروى فوق العاده متشکل از عناصرى از کشورهاى عضو ملل متحد به جز 5 عضو دائم شوراى امنیت را مقرر و مأموریت نظارت بر اجراى آتش بس را به آنها واگذار کرد .

مأخذ :

1. اسناد و صورت جلسات شوراى امنیت ، از 6 تا 25 اکتبر 1973 .