غزه ( کنفرانس )

حکومت تمامی فلسطین پس از اعلان موجودیت خود برپاست احمد حلمی عبدالباقی در تاریخ 23/9/1948 و با مشاورت نماینده عمومی جامعه دولتهای عربی و کمیته سیاسی جامعه ، مبادرت به یک دعوت رسمی از دولتهای عربی برای تشکیل مجلس ملی فلسطین در جهت تکمیل اهداف و برنامه هایی نمود که به ایجاد نظام سیاسی برای ملت عربی فلسطین منجر شود .

علاوه بر این تأکید بر حفظ وحدت ملی کشور فلسطین و حفظ تمامیت ارضی آن و مخالفت با هرگونه تجزیه فلسطین به ویژه پس از آنکه قصد ملک عبدالله برای انضمام کرانه غربی بر کشور اردن هاشمی آشکار شد و نیز پس از اینکه عدم موافقت خود را با تشکیل حکومت مردم فلسطینی اعلام کرد ، یکی از مهمترین دلایل این اقدام حکومت جدید بود .

به دنبال آن ، این مخالفت آنها در شکل حمله به حکومت و هیأت عالی رتبه عربی ظاهر شد و به منظور اینکه ملک عبدالله این موضع را تقویت کند ، دولتهای عربی را به برگزاری یک کنگره فلسطین که در همان روز تشکیل کنگره غزه در عمان ، فراخواند و اجتماع کنندگان در عمان اعلام کردند که شرکت کنندگان در کنفرانس غزه نمایندگان مردم فلسطین نیستند .

مجلس عمومی دولتهای عربی در شهر غزه در تاریخ 1/10/1948 به ریاست حاج محمد امین الحسینی رئیس هیأت بلندپایه عربی و با شرکت هشت تن از اعضای هیأت و 10 نفر از سران کشورها و 14 رئیس از شوراهای محلی و 21 تن از نمایندگان کمیته های ملی و 12 تن از اعضای هیأتهایی که قبلاً به عنوان نمایندگان مردم فلسطین برای دفاع از مسأله فلسطین در اروپا ، برگزیده شده بودند و چهار نماینده از اصناف مهندسین ، پزشکان ، داروسازان ، پرستاران و نیز تعدادی از بزرگان قبایل فلسطین ، منعقد شد .

این کنفرانس مجلس ملی بیانیه ای در مورد استقلال فلسطین صادر کرد که در آن آمده است : براساس حق طبیعی و تاریخی مردم فلسطین در آزادی و استقلال ، این حق مقدسی که در راه آن پاکترین خونها بر زمین ریخته شده است و نیروهای استعمار و صهیونیست که علیه استقلال و آزادی ملت فلسطین هم پیمان شده و مانع از برخورداری از این حقوق گشته اند و به مقابله با آزادی و استقلال مردم فلسطین پرداخته اند ، بدین وسیله ما اعضای مجلس ملی فلسطینی منعقده در شهر غزه امروز ، یعنی روز 28 ذیقعده 1367 مطابق با اکتبر سال 11948 میلادی ، را به عنوان روز استقلال کامل همه فلسطین که مرز شمالی آن سوریه و لبنان و مرز شرقی آن سوریه و شرق اردن قرارداشته و از غرب به دریای مدیترانه و از جنوب به مصر محدود می شود و برپایی دولت آزاد دموکراتیک که در سایه حاکمیت آن هم وطنان فلسطینی از آزادی و تمامی حقوق خود بهره مند می گردند اعلام می داریم .

در حالی که این دولت و سایر دولتهای دوست و برادر عربی با همکاری یکدیگر جهت بنیاد نهادن عظمت سربلندی ملت عرب و خدمت به تمدن بشری با الهام از روح امت عرب و تاریخ پرعظمت آن و با تصمیم قاطع بر حفظ و صیانت از استقلال خود و دفاع از آن ، حرکت خواهیم کرد . درحالی که خداوند بر آنچه گفتیم وکیل قرار می دهیم .

در این مجلس همچنین ، انتخابات حکومت مردمی فلسطین و صدور قانون موقت مرکب از 28 ماده ، تصویب شد که برخی از مواد این قانون موقت تشکیل دستگاههای دولتی را به شکل زیر بیان می دارند :

1. مجلس اعلا به ریاست رئیس مجلس وطنی و عضویت رئیس حکومت و رئیس دیوانعالی کشور که وظیفه آن تعیین رئیس حکومت و هماهنگی با اعضای آن و دعوت از مجلس ملی بر تشکیل ، می باشد .
2. شورای دفاع به ریاست رئیس شورای ملی و عضویت رئیس حکومت و وزیر دفاع می باشد .
3. شورای ملی .
4. حکومت ، که همراه با شورای ملی تمامی طرحها و برنامه های قانونگذاری و اجرا را در دست دارند .
5. دیوانعالی کشور .

همچنین در این مجلس بیت المقدس به عنوان پایتخت کشور مشخص شد و مقرر گردید که حکومت موقت در شهر غزه تشکیل شود و نیز مقرر گردید پرچم فلسطین پرچم انقلابی اصیل عربی با سه رنگ افقی و یک مثلث قرمز بدون ستاره باشد و نیز به حکومت این اختیار داده شد که بتواند تا مبلغی که بیش از پنج میلیون ایره نباشد وام بگیرد .

این مجلس بیان داشت که تلاش یهود برای برپایی دولت یهودی در فلسطین عملی ظالمانه و غاصبانه بر ضد همه اعراب است که هدفش برهم زدن صلح و امنیت است و نیز این مجلس است عرب و حکومتهای جهان اسلام را به از بین بردن این تلاش یهود و همیاری و کمک به مردم فلسطین در جهت تلاش برای آزادی فلسطین ، با تمام توان و قوا ، فراخواند .

در تاریخ 15/10/1948 حکومتهای سوریه ، لبنان و عربستان حکومت خلق فلسطین را به رسمیت شناختند .

رئیس مجلس ملی به همکاری با حکومت خلق فلسطین در کارهای گروهی و آماده کردن فلسطینیان برای از سرگیری مبارزه و جهاد ، اقدام کرد . هنوز مدت زیادی از این کار نگذشته بود که نیروهای مصری مداخله کردند و مفتی امین الحسینی را به قاهره منتقل نمودند و برخی اعضای مجلس ملی را به ترک غزه و رفتن به قاهره مجبور ساختند . درحالی که رئیس حکومت فلسطین و اعضای آن

در غزه باقی ماندند اما نیروهای مصری ، در اینکه آنها را مجبور به انتقال به مصر نمایند تأخیر و کوتاهی نکردند .