روستاهای به رسمیت شناخته نشده در سرزمینهای اشغالی 1948
بحث روستاهای به رسمیت شناخته نشده در سرزمینهای اشغالی 1948 ، همزمان با تأسیس رژیم صهیونیستی مطرح گردید . رژیم صهیونیستی ، علی رغم قدمت یکصد ساله این روستاها تاکنون آنها را به رسمیت نشناخته است و هیچ حقوقی برای ساکنان این روستاها قائل نیست . به گونه ای که اهالی این روستاها حتی از ابتدایی ترین خدمات روستایی از قبیل آب ، برق ، مدرسه و حتی دسترسی به جاده محروم هستند و رژیم صهیونیستی به روشهای مختلف حقوق آنان را نقض می کند .
تا سال 2004 در حدود یکصد هزار نفر جمعیت ساکن در این روستاهای به رسمیت شناخته نشده از ابتدایی ترین حقوق انسانی بی بهره بوده اند که این امر خود نقض آشکار حقوق انسانی و مغایر با ارزشهای یک دولت دموکراتیک می باشد که رژیم صهیونیستی مدعی آن است . این در حالی است که تلاش ساکنان این روستاها برای احقاق حقوق حقه خویش نیز همواره با واکنش شدید رژیم صهیونیستی مواجه شده است . این واکنشها به گونه ای است که رژیم صهیونیستی با هدف اعمال فشار بر آنها در موارد متعدد اقدام به تخریب منازل آنها نموده است . همین واقعیت هاست که موجب شده تا ساکنان این روستاها از داشتن یک زندگی ساده و عادی ( مطابق با معیارها و استانداردهای اولیه یک زندگی ) محروم باشند .
در همین چارچوب انجمن چهل تنها سازمان غیردولتی فلسطین ( PNGO ) در داخل سرزمینهای اشغالی 1948 می باشد که تلاشهای مستمر و پیگیری را در راستای به رسمیت شناخته شدن این روستاها از سوی رژیم صهیونیستی آغاز کرد .
انجمن چهل از آغاز تأسیس در سال 1988 علی رغم مشکلات و محدودیت های بسیار در داخل سرزمینهای اشغالی توانست به موفقیت های زیادی در مبارزات خود دست یابد . در نتیجه تلاش فراوان انجمن ، 8 روستا از روستاهای به رسمیت شناخته نشده در شمال اسراییل به رسمیت شناخته شد که این روستاها عبارتند از :
عین هود ، دومیدا ، خمانه ، حسینیه ، حمیرا ، خوالید ، رأس العین و عرب النعیم .
علی رغم تلاش فراوان انجمن چهل به عنوان تنها سازمان غیردولتی ( NGO ) که در ارتباط با روستاهای به رسمیت شناخته نشده در اسراییل فعالیت می کند و اعمال فشار بر رژیم صهیونیستی ، این رژیم تنها تعداد اندکی از این روستاها را به رسمیت شناخته است . آمار موجود در این زمینه نشان می دهد که تا سال 1994 تنها 8 روستا از میان صدها روستا با جمعیتی بالغ بر 70 هزار نفر ، از سوی رژیم صهیونیستی به رسمیت شناخته شد . در حالی که بقیه روستاها در مناطق شمال و سرزمینهای جنوب اشغالی 1948 همچنان به صورت غیررسمی و در بدترین وضعیت از لحاظ اقتصادی و اجتماعی و بدون کمترین امکانات رفاهی ممکن به سر می برند . همچنین آمارهای ارائه شده از سوی منابع رژیم صهیونیستی حاکی از آن است که تا پایان سال 2002 ، این رژیم حتی 40 شهر کوچک عرب نشین را به عنوان 40 روستای " به رسمیت شناخته نشده " قلمداد کرده است . وضعیت ساکنان این روستاها به گونه ای است که از ابتدایی ترین حقوق انسانی محرومند .
مأخذ :
- نشریه رویداد و گزارش اسرائیل ، مؤسسه تحقیقات و پژوهشهای سیاسی علمی ندا ، شماره 201 .
